به قلم مدیر سایت
عراقی ها به ایرانی ها بسیار علاقه مندند. عکس گرفتن در کنارشان، سبب خوشحالی شان می شود. خیلی دوست دارند ایرانی ها از غذایشان بخورند یا در موکبشان استراحت کنند. یک علت مهم این علاقه مندی، موضع گیری حکومت ایران در برابر داعش است. آنها ایران را پشتیبان و پناه محکم خود می دانند.
چند بار جوان ها وقتی دانستند ما ایرانی هستند، دو انگشت اشاره ی خود را به هم می چسباندند و می گفتند: ایران و عراق اینطورند. ایران و عراق یکی است.
جوانی به من گفت: ما دوست داریم آیت الله خامنه ای رهبر عراق هم باشد.
جوان دیگر به من گفت: امیدواریم روزی مرز بین ایران و عراق برداشته شود.
عرب ها ایران را کشوری خیلی خوب می دانستند. دو نفر به من گفتند: ایران بهشت است.
یکبار در جمع چند عرب گفتم: آیا این همه که از نقش سردار قاسم سلیمانی در مبارزه با داعش می گویند? درسته؟ آیا زیادی او زا بزرگ نکرده اند؟ همگی نقش مثبت او را بسیار مهم دانستند و برخی از لحن سخنم دلخور شدند!
این رفتارهای عراقی ها سبب شد علاقه ی ما نیز به آنها بیشتر شود. لعنت خدا بر کسانی که با حرف های نژادپرستانه ی «برتری عرب بر عجم» یا «برتری عجم بر عرب» سبب کدورت های احمقانه به جای صلح و صفا شدند.
