زرتشتی ها و باستان پرستان، به حکم ارتداد در اسلام ایراد می گیرند اما بنا به نقل الیزائوس (قرن 5 م)، موبدی برجسته را در زمان یزدگرد دوم، به جرم تغییر دین از زرتشتی به مسیحی، با گرسنه نگه داشتنش کشتند.
به فرض که این نقل را نپذیریم، منابع متعدد حکایت از وجود حکم اعدام مرتدان، میان زرتشتیان دارد.

آرتور کریستن سن ماجرا را اینگونه نقل می کند:
«الیزئوس قصه یکى از رؤساى مجوس را ذکر کرده است، که چون از دین خود برگشته بود، راه هلاکت سپرد.

آن قصه چنین است که در زمان یزدگرد دوم موبدى بسیار دانا بود، که از فرط تبحر در امور فقهى او را همگ‏دین (آگاه به همه ی احکام دین) لقب داده بودند. این مرد مکرر نصاراى ارمنستان را به عقوبت و فشار مبتلا کرد و عاقبت چنان از استوارى و ثبات عیسویان متأثر شد، که کیش نصارى گرفت.

بنابر روایت الیزئوس، ناظر ارزاق، که ریاست انجمن تحقیق و تفتیش دینى را داشت، چون از این واقعه آگاه شد، ترسید که به مسئولیت خود خون یکى از روحانیان بزرگ را بریزد، قصه را به شاهنشاه عرض کرد. شاه فرمود تدبیرى کن تا مردم آن ناحیه موبد را متهم به خیانت نسبت به سلطنت نمایند.

وى چنین کرد و آن موبد گرفتار و محکوم به مرگ به وسیله گرسنگى شده، در بیابانى دور و بى‏آب و علف جان سپرد (لانگلوا، ج 2، ص 230 و ما بعد)».

منبع:
ایران در زمان ساسانیان، آرتور کریستن سن (درگذشت 1945 م)، ترجمه: رشید یاسمی‏، 1368 ش، ص 420