*شناسنامه کتاب: بامداد اسلام، عبدالحسین زرینکوب، تهران، انتشارات امیرکبیر، چاپ پنجم، 1362، تاریخ مقدمه: 1346ش
بامداد اسلام، ص 109:
«افراط و دقتی که (امام علی ع) در اجراء عدالت و در تبعیت از سیرت و شیوه رسول داشت برای وی موجب دشمن تراشیها شد.»

بامداد اسلام، ص 110: 
«علی(ع) در کار حق نفع خویش را نمی جست و به جلب دوستان و استمالت دشمنان هم نمی اندیشید. در اجرای عدالت و در طلب حق از جانبداری و میل و تعصب خودداری می ورزید و این کار وی نه فقط طلحه و زبیر را از وی رنجانید برادرش عقیل بن ابی طالب و پسر عمش عبدالله بن عباس را هم از وی ناخشنود کرد.»
«علی(ع) در کار دین سختگیر و بی اغماض بود. همین نکته بود که او را برای بعضی از اهل زمانه تحمل ناپذیر کرده بود.»
«علی(ع) در عبادت اخلاص بسیار نشان می داد و در کار حلال و حرام دقتی به سرحد وسواس داشت و اگر هم گاه تهیدست نبود باز از چیزی که آن را تفنن و تجمل می شمرد اجتناب می کرد. مکرر جامه اش پاره می شد و وی آن را وصله می کرد. معتقد بود که جامه وصله دار دل را خاشع می کند.»
بامداد اسلام، ص 111:
«گاه اتفاق می افتاد که جز قطیفه یی بر تن نداشت و بسا که در زمستان از سرما می لرزید و حاضر نبود که از بیت المال مسلمانان برای خود چیزی زیاده بردارد.»
«حشمت خلافت، علی(ع) را از تسلیم حکم شرع مانع نمی شد. یک بار از یک نصرانی ـ که خلیفه زره خویش را نزد وی یافته بود ـ به قاضی شکایت کرد و چون شاهدی نداشت حکم قاضی را که به نفع نصرانی بود با گشاده رویی تلقی نمود. گویند: این رفتار او نصرانی را به تعجب افگند اسلام آورد و اعتراف کرد که زره از آن علی است.»
«در سخاوت بیمانند بود و بی پروا. یک وقت تمام دارایی او چهار درهم بود آن را درهم درهم به ارزانیان بخشید. بسا که خود به روزه سر می کرد و خوراک خویش را به درویشان می داد.»
«به تصدیق معاویه اگر (امام علی ع) یک انبار کاه و یک انبار زر می داشت انبار زر را زودتر تمام می کرد تا انبار کاه و همه را به مستحقان می داد.»
«از دقت و احتیاطی که در رعایت حق و دین داشت طاعنان وی را محدود می خواندند. با این همه عامه مسلمانان غالبا وی را مظهر زهد و نمونه درستی و پارسایی می شمردند.»
«این مایه زهد و مخصوصا سختگیریهایی که در کار بیت المال داشت دنیاجویان را از او مأیوس کرد.»
بامداد اسلام، ص 112:
«در تقسیم عطا بین اشراف قریش با موالی عجم (ایرانیان) تفاوت نمی گذاشت. این مساوات جویی او، بزرگان عرب را به خشم می آورد. اما وقتی بر وی اعتراض می کردند پرخاش می کرد که: از من می خواهید پیروزی و برتری را با جور به دست بیاورم؟»
«در کار دین علی مداهنه و ریا و مسامحه و تبعیض را جایز نمی شمرد. از این رو نصیحت مغیره بن شعبه را که در آغاز خلافت وی مصلحت چنان می دید که یک چند حکام و عمال عثمان را بر سر کار نگه دارد، نپذیرفت. در صورتی که قبول این نصیحت شاید بسیاری از دشواریهایی را که برای وی پیش آمد مرتفع می کرد.»
«علی(ع) به جمع مال و منال علاقه یی نداشت و از آلایش به هرچه دنیوی بود احتراز می کرد.»
«در عبادت نیز شیوه یی مردانه داشت: بی ملال و عاری از خودنمایی. در شبهای صفین وقتی به نماز می ایستاد تیر و پیکان دشمن جلوی روی او به زمین می افتاد یا از بناگوش او می گذشت و او بی ترس و بی تزلزل به اوراد و ادعیه خویش اشتغال داشت.»