*حجت الاسلام و المسلمین مهدی رستمی
روزهای آخر حضورمان در پاسارگاد، به همراه دوستان تصمیم گرفتیم که به سمت نقس رستم و سپس تخت جمشید برویم. از پاسارگاد (مقبره کورش) تا تخت جمشید (پارسه) تقریباً یک ساعت (با ماشین) راه هست. نقس رستم هم وسط راه بود.
در نقش رستم، مقبره (دخمه) برخی از شاهان هخامنشی و چند کتیبه و نقش نگاره از شاهان ساسانی هست. یک بنای تقویمی و گاهشماری (که به اشتباه آن را کعبه زرتشت می نامند) هم در آنجاست. نقش رستم فقط یک اسم عامیانه است و ربطی به رستم ندارد.
به دخمه ها و نقش نگاره ها رسیدیم. نگاه های هموطنان از روی تعجب بود. اینکه چند طلبه ی ملبس به لباس روحانیت در یک مکان باستانی حاضر شوند برای بسیاری عجیب بود.
سنگ ها بسیار حالت خاصی داشتند. انگار با انسان حرف می زدند. هم صدای عظمت و یک فریاد از ته دل هنرمندان و سنگ تراشانی که با هنرمندانی تمام این نگاره ها را ایجاد کردند و هم صدای مظلومیت مردمانی که حیاتشان در لایه های مخفی نگاره ها حک شده است.
شخصی پرسید: چرا وقتی در ایران کعبه ی زرتشت هست باید بین عرب ها برویم و کعبه ی عرب ها را زیارت کنم؟ در پاسخ گفتم: اولاً کعبه برای عرب ها نیست بلکه برای مسلمانان است و آن هم اولین خانه ی یکتاپرستی است که به دست ابراهیم تجدید بنا شد. دوم اینکه این بنا اصلاً کعبه نیست (بلکه بنای گاهشماری است) و ارتباطی هم با زرتشت ندارد.
مقبره شاهان هخامنشی در یک دخمه به شکل علامت به علاوه (+) قرار دارد که این نشان می دهد شاهان هخامنشی زرتشتی نبودند (یا زرتشتی خالص نبودند) بلکه عقائد میترائیستی (مهرپرستی) هم داشتند. چون علامت + (چلیپا) مربوط به میترائیست ها است.
برخی از ما می پرسیدند که چرا این محوطه تعمیر نمی شود؟! ما واقعاً نمی دانستیم چه پاسخی بدهیم. چون ما هیچ مسئولیتی در این محوطه ها نداشتیم و فقط می توانستیم همدردی کنیم! البته توقع بازسازی محوطه توقعی بی جاست. چون سنگ ها و نگاره های این مجموعه چندهزار سال قدمت دارند. نمی توان سنگ ها را با سیمان و یا … تعمیر کرد.
و اصولاً تعمیر نقش نگارهای این مجموعه به معنی تخریب آن است.
