به قلم مدیر سایت
دکتر اردشیر خورشیدیان ـ رئیس انجمن موبدان تهران ـ می نویسد:
«روحانیون زرتشتی هیچگاه پول یا درآمد موظف برای خود از بهدینان طلب نکرده اند و در طول تاریخ به اشوداد راضی بودند و سعی می کردند با حداقل درآمد و اکونومی و پاکی و پارسائی زندگی نمایند.» (جهان بینی اشوزرتشت، ص 106)
اما شواهد تاریخی نشان می دهد که در عصر ساسانیان، ثروت فراوان به سوی موبدها سرازیر می شده است. گوشه ای از درآمدهای موبدان را هاشم رضی بیان کرده 
است. خلاصه ی آن:
قدرت مالی بسیار فراوان، موجب قدرت موبدان شده بود. این ثروت از راه های گوناگون به دست می آمد؛ از جمله:
انجام معاملات، رسمی یا شرعی کردن امور تجاری و زراعی، فیصله ی مرافعات در دادگاه ها، نوشتن اسناد ملکی و اخذ حقوق شرعی، سرپرستی ازدواج ها، اجرای طلاق ها، نظارت بر امور تازه مولودها، حق نام گذاری و تعیین سرپرست و ناظر بر نوزادی که تا مرگ تحت کنترل بود، نظارت بر انجام مراسم دینی، برگزاری شعائر و جَشَن خوانی، مراسم برگزاری مرگ و پرسه ی اموات، خواندن ادعیه و اذکار، تسخیر جن و درمان جن زدگان و حق العلاج بیماران، انجام مراسم تطهیر پیروان، بیرون کردن عناصر شریری چون جن و ارواح خبیثه و دیوان از بدن مردم، بهره مندی از محصولات و منافع املاک آتشکده ها و معابد و موقوفات، وضع مالیات دینی بر درآمدهای مردم، دریافت اموری چون صدقات، بازخرید مجازات های شرعی و… (ر. ک: دانشنامه ایران باستان، ج 4، ص 2330 ـ 2331)
دریافتی های موبدان از کشندگان سگ آبی
برای اینکه روشن شود موبدان با وضع قوانین، چگونه از راه دین، مردم را سرکیشه می کردند، تنها به دریافتی های آنها از طریق تعیین مجازات و کفارات برای کشتن سگ آبی بسنده می کنیم:
ـ قابل خریداری بودن مجازات شلاق (بیست هزار ضربه شلاق)،
ـ پول دادن به موبدها تا بجای مجرم، ده ها هزار حیوان از قبیل مورچه، مار، مگس و… را بکشند. (بعیده که موبدها هم توان چنین کشتاری را داشتند)،
ـ اهدای ادوات جنگی یک سپاه، تمام وسایل کشاورزی و زنگ های طلایی و نقره ای به معبد که بعید نیست در عمل به کیسه ی موبدها می رفت،
ـ احداث جوی های آب در زمین های معبد و موبدان،
ـ اهداء یک قطعه زمین کشاورزی خوب به معبد،
ـ اهداء یک خانه ی بزرگ اعیانی با تمام امکانات و زمین وابسته ی مزروعی موبدان،
ـ دادن دختری پانزده ساله و باکره و دست نخورده (دخترش یا خواهرش باشد) با جهیزیه به یک روحانی،
ـ دادن چهارده گوسفند به روحانیان،
ـ اطعام هجده روحانی با خوراک خوب همراه شراب. (ر. ک: وندیداد، فرگرد 14 و دانشنامه ایران باستان، هاشم رضی، ج 3، ص 1448 ـ 1449)
جهان بینی اشو زرتشت ص 106
دانشنامه ایران باستان ج3 ص 2330 ـ 2331
