به قلم مدیر سایت
زرتشتی ها به آلوده نساختن خاک، بسیار اهمیت می دادند و نتیجه ی چنین افراطی آن بود که جسد انسان را دفن نمی کردند تا خاک آلوده نشود.
بنا به نوشته ی صد در بندهش نباید جسد و پلیدی را زیر خاک کرد. از جمله پلیدی ها در نظر زرتشتی ها چیزهایی است که از انسان جدا می شوند. برای همین است که در اماکن مقدسی چون زیارتگاه ها و آتشکده ها کلاه بر سر می گذارند تا موی آنها در آن مکان نیفتد.
بی تردید یکی از پلیدی ها مدفوع انسان است. وقتی که دفن پلیدی ها ممنوع باشد، مسلما شامل مدفوع انسان نیز می شود.
تصور کنیم که زیر خاک نکردن مدفوع انسان و راه ندادن آن به چاه، چقدر سلامت انسان ها را به خطر می اندازد! و نیز برای آلوده نشدن آب، با آب نیز مدفوع را نمی شستند.
گویا به همین دلیل است که زرتشتی ها در گذشته، سرگین گردان را می کشتند چون این جانور کوچک، مدفوع را می برد و در زیر خاک پنهان می کرد.
صد در بندهش در ادامه، سفارش کرده که پلیدی ها در جایی دور از رفت و آمد و محل کشاورزی و آبادانی گذاشته شود؛ مثل فراز کوه. اما چگونه ممکن است که انسان روزی چند بار برای قضای حاجت بالای کوه برود یا از محل زندگی و زمین های کشاورزی اطراف دور شود؟

صد در بندهش ص 147 درِ 77