به ياري هستي بخش دانا
(بخش نخست)
درود
آقاي حامد نوشته ايد:"
در گاتها در هات 30 بند 3 و4 (ترجمه دوست خواه ) و هات 45 بند 2 نوشته:
ر آغاز، آن دو «مينو»ي همزاد و در انديشه و گفتار و کردار[يکي] نيک و [ديگري] بد، با يکديگر سخن گفتند.و...جاهاي ديگه هم اشاره مي کند که در آغاز آفرينش بو ده اند و با هم سخن گفته اندمثلا(آن يک گوهر که پاک است به آن ديگر که پليد است گفت که ما هيچگاه سازگار نخواهيم بود؛ نه در انديشه، نه در آموزش، نه در درخواست و اراده، نه در آيين و گفتار و کردار)(رضي)
سوال ما خيلي ساده است؟ انگره مينو از کجا آمده است؟
اگر وجود عدمي دارد پس چگونه در آغاز آفرينش بوده وهمزاد سپنته مينو(با هم زاده شده اند)بوده و با سپنته مينو بحث و گفت و گو داشته است؟
لطفا آقاي غيبي سوال ما رو با سوال جواب نديد...پاسخ به سوال مطرح شده را بدهيد"
پاسخ

در آغاز بودن با ازلي بودن تفاوت دارد. دقت کنيد واژه در آغاز است نه ازلي.
نکته دوم:
در زبان اوستايي «من» همان است که در فارسي ميگوييم «من». «مينو=مَئينيو» يعني از جنس «من» يا وابسته به «من». هستي بخش دانا در آغاز هستي دو نيروي وابسته و يا از جنس «من» در «من» انسان آفريد که تنها حوزه کاري آنها انديشه، گفتار و کردار انسان است. در بيرون از انسان کاري ندارند. در برگرداني که خودتان هم داديد، تنها و تنها حوزه کاري اين دو مينو «منش، گوش، کنش» مردم است...
(ادامه دارد)