فرید الدین ابو حامد محمّد بن ابی بکر ابراهیم بن اسحاق عطار نیشابوری (540 ـ 618 ق) در ابیات زیر، حضرت علی(ع) را اینگونه می ستاید:
رونقی کان دین پیغمبر گرفت
از امیر مؤمنان حیدر گرفت
چون امیر نَحل، شیر فَحل شد
ز آهن او سنگ، مومِ نحل شد
میر نحل از دست و جان خویش بود
زآن که علمش نوش و تیغش نیش بود
گفت: اگر در رویم آید صد سپاه
کس نبیند پشت من در حربگاه…
«لا فتی إلّا علی»ش از مصطفی است
وز خداوند جهانش «هل أتی» است
از دو دستش «لا فتی» آمد پدید
وز سه قرصش «هل أتی» آمد پدید
آن سه قرص او چو بیرون شد به راه
سرنگون آمد دو قرص مِهر و ماه
چون نبی موسی، علی هارون بُود
گر برادرشان نگویی، چون بود؟…
او چو قلب آل یاسین آمده است
قلب قرآن، «یا»و«سین»، زین آمده است
قلب قرآن، قلب پُر قرآن اوست
«والِ مَن والاه»، اندر شأن اوست
منبع:
مصیبت نامه (تصحیح: نورانی وصال، تهران: زوّار، 1356 ش): ص 34 ـ 36.
