*یکی از ایرادات که به ما گرفته می شود این است که در قرآن آمده: جزیه را با خفت و خواری از اهل کتاب بگیرید.سوره توبه، آیه 29:
قاتِلُوا الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لا بِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَ لا یُحَرِّمُونَ ما حَرَّمَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ لا یَدِینُونَ دِینَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتابَ حَتَّى یُعْطُوا الْجِزْیَةَ عَنْ یَدٍ وَ هُمْ صاغِرُون
با آن عده از اهل کتاب که ... آئین حق (اسلام) را نمىپذیرند، پیکار کنید، تا زمانى که جزیه را به دست خود با خضوع و تسلیم بپردازند.
آیه در مقام بیان این است که اگر اهل کتاب بخواهند در سرزمین اسلامی زندگی کنند باید یا اسلام را بپذیرند یا جزیه بدهند. اگر جزیه ندادند با آنها بجنگید. اهل کتاب باید به حکومت اسلامی جزیه بپردازند؛ زیرا حفظ جان و مال و ناموس آنها برای حکومت اسلامی هزینه دارد و نیز خمس و زکات و جهاد بر مسلمانها واجب است حال آنکه این امور بر آنان واجب نیست.
در مورد گرفتن جزیه با خفت و خواری که از "وهم صاغرون" استفاده شده، به ذکر عبارت تفسیر نمونه (ج7، ص 354) بسنده می کنم:
«"صاغر" از ماده "صغر" (بر وزن پسر) به معنى کسى است که به کوچکى راضى شود و منظور از آن در آیه فوق آن است که پرداختن جزیه باید به عنوان خضوع در برابر آئین اسلام و قرآن بوده باشد، و به تعبیر دیگر نشانهاى براى همزیستى مسالمتآمیز و قبول موقعیت یک اقلیت سالم و محترم در برابر اکثریت حاکم بوده باشد.
و اینکه بعضى از مفسران آن را به عنوان تحقیر و توهین و اهانت و سخریه اهل کتاب کردهاند، نه از مفهوم لغوى کلمه استفاده مىشود و نه با روح تعلیمات اسلام سازگار است و نه با سایر دستوراتى که در باره طرز رفتار با اقلیتهاى مذهبى به ما رسیده است تطبیق مىکند.»
اضافه کنم که به نظر می رسد کلمه ی «صاغرون» می خواهد بفهماند آنان در حالی جزیه می پردازند و در کشور اسلامی زندگی می کنند که دستشان کوتاه است از اینکه بتوانند برای حکومت اسلامی ایجاد مزاحمت کنند یا قوانین اجتماعی اسلام،مانند حجاب، را نادیده بگیرند. روشن است که این قضیه اختصاص به حکومت اسلامی ندارد. هیچ حکومتی اجازه نمی دهد دیگران قوانین آن را نادیده بگیرند یا آن را تضعیف کنند.
