*یک) روزی عده ای از موالی (ایرانیان) نزد امام علی(ع) از عربها شکایت کردند و گفتند: رسول خدا(ص) تبعیضی میان عرب و غیر عرب در تقسیم بیت‌المال و در ازدواج قائل نبود. سلمان و بلال و صهیب را به ازدواج زنان عرب در آورد ولی امروز اعراب میان ما و خودشان تفاوت قائل هستند و می گویند: چنین نمی کنیم.
حضرت علی(ع) نزد عرب ها رفت و در این زمینه صحبت کرد اما آنان فریاد کشیدند: چنین نمی کنیم؛ چنین نمی کنیم.
علی(ع) در حالی که از این جریان خشمناک شده بود و در حالی که عبایش به زمین می کشید، میان ایرانیان آمد و گفت: ای موالی، اینان به شما مثل یهودی ها و مسیحیان نگاه می کنند. با زنان و دختران شما ازدواج می کنند اما به شما زن نمی دهند و در تقسیم اموال با شما به تساوی رفتار نمی کنند. به شما توصیه می‌کنم که بازرگانی پیشه کنید، خداوند به شما برکت خواهد داد. (کافی، چاپ اسلامیه، ج 5، ص 318 ـ 319، ح 59)

دو) امام علی(ع) بر منبر مشغول خطبه بود که اشعث بن قیس کندی گفت: ای امیرالمؤمنین این سرخرویان (ایرانیان) جلو روی تو بر ما غلبه کرده اند و تو جلو اینها را نمی گیری!
سپس در حالی که خشم گرفته بود گفت: امروز نشان خواهم داد که عرب چکاره است.
علی(ع) فرمود: این شکم گنده ها خودشان روزها در بستر نرم استراحت می کنند و آنها (ایرانیان) روزهای گرم بخاطر خدا فعالیت می کنند و آنگاه از من می خواهند که آنها را طرد کنم تا از ستمکاران باشم!(سفینة البحار، ماده «ولی» با تلخیص)

سه) مغیره همیشه در مقایسه میان علی و عمر می گفت: علی تمایل و مهربانی اش با موالی بیشتر بود اما عمر از آنها خوشش نمی آمد. (سفینة البحار، ماده «ولی»)
یادآوری:
به نظر می رسد اگر امام علی(ع) عربها را بر ایرانیها ترجیح می داد چنین احتمالی بود که این ترجیح بخاطر نژاد است اما ترجیح دادن ایرانیان بخاطر اعمال نیکشان بوده است و این کار کاملا معقول و پسندیده است. از اینجا معلوم می شود که ملاک برتری از نظر اسلام، نژاد نیست بلکه عملکرد افراد ملاک است.