چند سال است در فضای اینترنت در موضوع مسائل اعتقادی با دیگران بحث می کنم. ضعف اصلی بیشتر این افراد به ویژه جوانان ـ اعم از مسلمان و غیر مسلمان ـ منبع شناسی نکردن در مورد خوانده ها و شنیده هاست. پی نمی گیرند این سخن زشت یا زیبا کجا نوشته شده و در چه درجه از اعتبار است؟
کم نیستند جوانانی که با دیدن سخنانی زیبا از زرتشت یا مسیح، به دین دیگر جذب شده اند بدون توجه به مدرک آن سخنان. در گذشته نمونه هایی از سخنان بی پایه و اساس را ذکر کردیم. (اینجا) و (اینجا)
همچنین برخی ممکن است با دیدن سخنانی ناخوشایند در اوستا، به زرتشت و دینی که او آورده بدبین شوند حال آنکه زرتشتیان، تنها چهل پنجاه صفحه از اوستا (گات ها) را برای زرتشت می دانند و بقیه ی اوستای موجود را تحریف شده، می دانند. هرچند هیچ سخن و رفتاری را که به زرتشت نسبت می دهند برای ما ثابت نشد. (اینجا)
گاهی وقتی می خواهند به اسلام ایراد بگیرند، دست روی روایتی غیر منطقی در فلان کتاب معروف شیعه می گذارند بدون توجه به اینکه ما غیر از قرآن، هیچ کتابی را دربست و کامل قبول نداریم.
منبع شناسی نکردن، مهم ترین ایراد کسانی است که در عرصه ی اینترنت به امور اعتقادی می پردازند.
