*یک) عصبانیت. اگر طرف مقابل ما رعایت احترام را کرد اما ما عصبانی شدیم، نشانه ی کم آوردن است و الا کسی که جواب دارد نه تنها عصبانی نمی شود بلکه بحث برای او شیرین خواهد بود.
دو) دروغ و توهین. کسی که تسلط بر بحث دارد و با سخن راست و بدون توهین، می تواند در مناظره پیروز شود، نیازی به پناه بردن به دروغ و توهین نمی بیند. آدرس دادن به ناکجا آباد، یکی از موارد دروغگویی است.
سه) عوض کردن مسیر بحث. ممکن است کسی در بحث عصبانی نشود یا عصبانیت خود را آشکار نکند و اهل دروغ و توهین نباشد اما با مهارتی خاص، مسیر بحث را عوض کند. این نیز نشانه ی کم آوردن است و الا دلیلی برای چنین رفتاری نیست. وقتی که از یک زرتشتی می خواهیم برای اعتبار گات ها دلیل بیاورد ولی او اعتبار قرآن را زیر سؤال می برد یعنی دلیل قانع کننده برای اعتبار گات ها ندارد.
چهار) وارد نشدن در بحث. بعضی افراد به بهانه هایی اصلا وارد بحث نمی شوند. حساب اینها از همان اول، پاک است. خود از همان ابتدا می دانند که نمی توانند در بحث پیروز شوند. یک نکته را نباید از نظر دور داشت. از همگان نباید انتظار ورود به هر بحثی را داشته باشیم. هر دانشی تخصص خود را می طلبد.
پنج) تکرار ادعا. گاهی پیش آمده به ادعای طرف مقابل جواب می دهیم اما او به جای جواب به جواب ما، دوباره ادعای اول را تکرار می کند. این نیز گونه ای از کم آوردن است.
