*دکتر کورش نیکنام ـ موبد زرتشتی و پژوهشگر ایران باستان ـ با دو دلیل نشان داده که جشنی که امروزه در شب آخرین چهارشنبه ی سال برگزار می شود ربطی به زرتشتیها ندارد:
یک) در ایران باستان هفت روز هفته و روزی به عنوان چهارشنبه نبوده است. روزهای شنبه و یکشنبه و ... بعد از ورود اسلام، جزء فرهنگ ایران شد.
دو) ما زرتشتیان در کوچه ها آتش روشن نمی کنیم و پریدن از روی آتش را زشت می دانیم.
من نیز به سخن دکتر نیکنام می افزایم: زرتشتیها برای آتش آنقدر احترام و ارزش قائلند که در مراسمشان برای آلوده نشدن آن، پارچه ای مقابل بینی و دهان می اندازند تا آلودگیها و بیماریهای آنها به آتش منتقل نشود اما در چهارشنبه سوری هنگام پریدن از روی آتش می گویند: زردی من از تو، سرخی تو از من. یعنی بیماری و دردهای من به تو منتقل شود.
به علاوه، این چه نوع احترام به آتش است که از روی آن می پرند؟! آیا در فرهنگ ما پریدن از روی چیزی، احترام به آن به حساب می آید؟ اگر بخواهیم به پدر و مادر خود یا به دانشمندی یا کتابی احترام بگذاریم از روی آنها می پریم؟!
به هرحال آداب چهارشنبه سوری کاملا عکس باورهای زرتشتیان است.
لینک مرتبط:
هیچستان