جلال الدین محمّد بن بهاء الدین محمّد ، مشهور به مولانا و مولوى (درگذشت: 672ق) در ابیاتی از امامان شیعه نام برده و تجلیل کرده است. بخشی از آن:

شاهم على مرتضى، بعدش حسن نجم سما
خوانم حسین کربلا، اللَّه مولانا على

آن آدم آل عبا، دانم على زین العباد
هم باقر و صادق گُوا، اللَّه مولانا على

موسى کاظم هفتمین، باشد امام و ره نما
گویم على موسى الرضا، اللَّه مولانا على

موسى تقى آى و نقى، در مهر او عهدى بخوان
با عسکرى رازى بگو، اللَّه مولانا على

مهدى سوار آخرین، بر خصم بگشاید کمین
آن شاه چون پیدا شود، الله مولانا على

اقرار کن، اظهار کن، مولاى رومى این سخن
هر لحظه سرِّ من لدن، اللَّه مولانا على

منبع:
کلیات دیوان شمس تبریزى، چاپ رینولد نیکلُسن؛ دیوان حضرت شمس، چاپ هند، مطبعه منشى نولکشور؛ دیوان شمس، نسخه خطى مدرسه شهید مطهرى ، تهران، به شماره 237 و 7114.

یادآوری:
تعبیر «اللَّه مولانا على» بدان معنا نیست که مولاى ما على خداست؛ بلکه خداوند(اللَّه) مناداى دوم است، یعنى: «خدایا گواه باش که مولاى ما على است». نیز ممکن است اساساً این ردیف شعرى (اللَّه مولانا على) به معناى «خدا، مولاى ما، بلندمرتبه است» باشد.

مزار مولوی ـ قونیه