ابو الحسن مجد الدین کسائى مروزى (قرن چهارم هجری) در ابیاتی در باره امام حسین(ع) چنین سروده است:
بیزارم از پیاله ، وز ارغوان و لاله
ما و خروش و ناله ، کُنجى گرفته مأوا
هم نگذرم سوى تو، هم ننگرم سوى تو
دل ناورم سوى تو، اینک کنم تبرّا
دست از جهان بشویم ، عزّ و شرف نجویم
مدح و غزل نگویم ، مقتل کنم تقاضا
میراث مصطفى را ، فرزند مرتضى را
مقتول کربلا را ، تازه کنم تولّا
آن میر سر بُریده ، در خاک و خون تپیده
از آبْ ناچشیده ، گشته اسیر غوغا
تخم جهان بى بَر ، این است و زین فزون تر
کِهتر، عدوى مِهتر ! نادان ، عدوى دانا!
بر مقتل ـ اى کسایى ـ ، بُرهان همى نمایى
گر هم بر این بپایى ، بى خار گشت خرما
تا زنده اى چنین کن ، دل هاى ما حزین کن
پیوسته آفرین کن ، بر اهل بیت زهرا.
اشعار حکیم کسایى مروزى: ص 29 ـ 30.
