*از دوست بسیار عزیزم فیلیس تشکر می کنم که با معرفی سایتهای متعدد، زمینه ی نگارش این نوشته را فراهم کرد.
یادآوری: اسلام همان مجازاتی را که در آن دوران پذیرفته بودند، به کار گرفته و در کنار آن، ولایت فقیه را نیز پیش بینی کرده تا هرگاه این حکم، برای مردم قابل پذیرش نبود یا مشکلاتی پدید آورد، از اجرای آن جلوگیری کند؛ چنانکه چند سالی است که در ایران اجرا نمی شود.

سنگسار نزد سومریان
قدیمی‌ترین قوانین‌ بشر که به صورت مکتوب به دست ما رسیده لوحهای سومری است و قدمت آنها به 4400 سال می‌رسد. در یکی از این لوحها حکم سنگسار با متن زیر کنده کاری شده است:
کسی را که دزدی کرده و زنی را که با دو مرد زناشویی کرده باید سنگسار کرد. آنها را باید با سنگ‌هایی که نیت شیطانی آنها بر روی آن حک شده سنگسار کرد. زنی را که به مردی چیزی را که نباید می‌گفته [آن کلمات روی لوح ناخوانا هستند]، گفته است باید دهانش را با آجر پخته کوبید تا دندان‌هایش خرد شوند. آجری که گناه و جرم آن زن بر روی آن حک شده است.
 <http://negah-e-man.persianblog.ir/1386/5/>

سنگسار در عصر هخامنشی
مطلبی که دوستمان امید در همین وبلاگ داشت، با استفاده از منابعی، نشان داد که در عصر هخامنشی مجازات خیانت به وطن و ارتباط با کنیزان شاه، سنگسار بوده است.
http://zartoshtimosalman.parsiblog.com/-1409530.htm
http://negah-e-man.persianblog.ir/1386/5/
 
سنگسار در عصر ساسانیان
در دوره ساسانیان که برخلاف هخامنشیان دوران حکومت موبدان است مجازات مسیحیت بعنوان ارتداد با سنگسار پاسخ داده می شده است که این حساسیت ساسانیان ناشی از نفوذ مذهب تمدن رقیب, رم, به مرزهای غربی ایران بوده است.
 http://negah-e-man.persianblog.ir/1386/5/

سنگسار در تورات
در تورات بیست و شش بار به مجازات سنگسار اشاره شده است. بعضی موارد آن بدین قرار است:
ـ ترس موسی از سنگسار شدن توسط مصریان است. (خروج 8-26)
ـ پس از اینکه موسی قوم خود را از چنگ فرعون درآورد اینبار توسط قوم خود، بنی اسرائیل به سنگسار تهدید می¬شود زیرا به منطقه¬ای خشک و بی¬آب وارد شده¬اند و بنی اسرائیل موسی را موجب تشنگی و بدبختی خود می¬دانند. (خروج 17-4)
ـ خدا به مردم می¬گوید: اگر کسی به کوه سینا نزدیک شود باید سنگسار گردد حتی اگر حیوان باشد (خروج 19-13)
ـ کسی که فرزند خود را برای خدای مولک قربانی کند، سنگسار می شود (لاویان 20-2)
ـ جادوگر باید تحت هر شرایطی سنگسار گردد (لاویان 20-27)
ـ جوانی که به خدا کفر می¬گوید و خدا به موسی می¬گوید که باید او را سنگسار کنید و از این پس هم باید هر کافری را سنگسار کرد(لاویان 24-14 و 24-15 و 24-23)
ـ کسی که قانون روز سبت را شکسته و به خواست خدا موسی او را سنگسار می¬کند (اعداد 15-35)
ـ کسی است که بقیه را به بت پرستی دعوت کند حکمش سنگسار است (تثنیه 13-9 و 13-10)
ـ در تورات می خوانیم: اگر مردی پسر لجو ج و سرکشی داشته باشد که با وجود تنبیهات مکرر والدین، از ایشان اطاعت نکند، در این صورت باید پدر و مادرش او را نزد ریش سفیدان شهر ببرند و بگویند: «این پسر ما لجوج و سرکش است، حرف ما را گوش نمی کند و به ولخرجی و میگساری می¬پردازد.» آنگاه اهالی شهر او را سنگسار کنند تا بمیرد. (تثنیه 21-18 تا 21-21)
ـ حکم سنگسار برای دختری که در زمان ازدواجش باکره نباشد (تثنیه 22-21)
ـ حکم سنگسار زن و مردی که در داخل حصار شهر هم بستر شوند در حالی که دختر نامزد داشته است (تثنیه 22-23 و 22-24)
ـ علخان نامی به فرمان یوشع به دلیل دزدی از غنایم سنگسار شد (یوشع 7-25)
ـ بنی اسرائیل پس از شکست در جنگ و اسارات زنان و کودکانشان قصد سنگسار داود می¬کنند (اول سموئیل 30-6)
ـ بنی اسرائیل فرستاده پادشاه ادونیرام را سنگسار می¬کنند. (اول پادشاهان 12-18)
ـ ملکه ایزابل به فرمانی نابوت را به گودال سنگسار می¬فرستد (اول پادشاهان 21- 10 و 21-13)
ـ ماجرای سنگسار کردن زکریا توسط علمای یهود (دوم تواریخ 24-21)
<http://negah-e-man.persianblog.ir/1386/5/>
 
قرآن
قرآن کریم نیز از وجود سنگسار در میان اقوام دیگر خبر داده است:
ـ گفتند: اى شعیب! ... اگر بخاطر احترام قبیله کوچکت نبود تو را سنگسار مى‏کردیم. (هود، آیه 91)
ـ (در داستان اصحاب کهف) اگر آنها (بت پرستان) از وضع شما آگاه شوند و بر شما دست یابند سنگسارتان مى‏کنند یا به آئین خویش بازمى‏گردانند. (کهف، آیه 20)
ـ (آزر) گفت: اى ابراهیم آیا تو از خدایان من روى‏گردانى؟! اگر از این کار خوددارى نکنى به طور قطع تو را سنگسار خواهم کرد. (مریم، آیه 46)
ـ (قوم نوح) گفتند: اى نوح، اگر از این سخنان خوددارى نکنى به طور قطع سنگسار خواهى شد. (شعراء، آیه 116)
ـ (اصحاب قریه خطاب به چند تن از پیامبران:) اگر از این سخنان دست برندارید حتما شما را سنگسار خواهیم کرد. (یس، آیه 18)
ـ (حضرت موسی:) من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‏برم از اینکه مرا سنگسار کنید. (دخان، آیه 20)