به قلم مدیر سایت
یکی از رفتارهای زشت زرتشتیان، قرض دادن زن خود به مرد دیگر حتی بودن رضایت زن بود که به آن «ازدواج استقراضی» گفته می شود.
هاشم رضی معتقد است که با توجه به قرائن و شواهد، وندیداد (بخشی از اوستا) در فرگرد چهارم، بند 44 سفارش به ازدواج استقراضی کرده است. ترجمه ی این بند از وندیداد چنین است:
«44. و هرگاه مردان همدین رسند یا برادران یا دوستان، و خواهش خواسته کنند یا خواهش زن کنند یا خواهش خرد کنند، اگر خواهش خواسته کنند، هم آنگاه به آنان خواسته دهند. اگر خواهش زن کنند، زن به نکاح آنان در آورند. اگر خواهش خرد کنند، برسانند یا بیاموزند دانش کلام مقدس را به آنان.» (دانشنامه ایران باستان، ج 1، ص 382)
هاشم رضی پس از بحث مفصل در باره ی مرسوم و قانونی بودن ازدواج استقراضی و مباحث دیگر، ساده لوحانه می داند که عبارت بالا را طوری معنا کنیم که یعنی به کسانی که درخواست زن دارند، کمک مالی شود تا بتوانند با دختران و بیوه زنان ازدواج کنند. وی در مورد عبارت فوق چنین می نویسد:
«در هر حال موبدان رسم ازدواج استقراضی و به دیگران جهت تمتع، زن واگذار کردن را به طور رسمی تبلیغ کردند. بند 44 از فرگرد چهارم وندیداد، هرگاه با موازین اخلاقی امروز تفسیر شود، ساده لوحانه و از روی ریاست که ثروتمندان اگر مراجعانی داشته باشند که پول یا زن بخواهند، باید به آنان کمک کرد، پول داد، و وسلیه ازدواج شان را با زن دادن مهیا نمود. ازدواج استقراضی و نوعی دیگر تبادل زنان، رسمی ممهور به مجوزهای شرعی بوده است.» (دانشنامه ایران باستان، ج 1، ص 388)
بحث مفصل هاشم رضی در دانشنامه ایران باستان را در زیر مطالعه کنید:
