یک. کهن ترین شاهد آنتیس ثِنِس (حدود 444 ـ 371 ق م) است که می نویسد: «آلکی بیادِس آتنی در پیروی از ایرانیان تا بدانجا رفت که مانند آنان با مادر و خواهر و دختر خود هم آغوشی کرد». (به نقل از وی در آثنه، کتاب پنجم، بند 63)
دو. بعد از او گزانتوس لودیایی (همزمان اردشیر دوم پادشاه هخامنشی) می نویسد: «مغان با مادر خود می خوابند و اگر بخواهند با خواهر و دختر خود نیز چنین می کنند». (به نقل از وی در کتاب کلِمِنت اسکندرانی، استرومتا، کتاب سوم، فصل 11، فقره 1)
سه. کتزیاس پزشک اردشیر دوم (پادشاه هخامنشی) مدعی بوده است که: «ایرانیان با مادر خود آشکار رابطه ی جنسی می یابند». (به نقل ترتولیان از وی در اَپولوگیا، فصل 9، کلمنت، ص69 تا 70)
چهار. سوتیو که از 200 تا 150 قبل میلاد می زیسته است، می گوید: «ایرانیان مرده را نمی سوزانند ـ چنان که رسم پسندیده در روم بوده ـ ولی شرم ندارند از اینکه با مادر و خواهر خود جفت آیند». (به نقل دیوژن لائرتی از وی در کتاب زندگانی فیلسوفان، ج 1، بند 7)
پنج. کاتولوس حدود 84 تا 54 قبل میلاد بر دین ناپاک ایرانی خرده می گیرد که روا می دارد مغان از جفت شدن مادر و پسر به بار آیند. (اشعار، قطعه 90، به نقل فُکس ـ پِمبرتن، ص29)
منبع:
افسانه ازدواج با محارم در ایران باستان، دکتر علیرضا شاهپور شهبازی
یادآوری:
دست کم بخشی از ازدواج های بالا معلوم نیست مربوط به زرتشتی ها باشد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
