به قلم مدیر سایت
در تاریخ ایران ـ چه پیش از اسلام و چه پس از آن ـ هر کس حکومتی را بنیاد نهاد، فرزندش را پس از خود به حکومت رساند.
تنها امام خمینی را سراغ داریم که پس از سرنگون ساختن حکومت چند هزار ساله ی شاهنشاهی و بنیان نهادن حکومت اسلامی، هیچ سهمی برای خانواده و فرزند خود قائل نبود.
امام خمینی در زمان حیات خود به خوبی می توانست، در قوانین به گونه ای دخل و تصرف کند که زمینه ی رهبری فرزند خویش را فراهم سازد. عضویت سید احمد در مجلس خبرگان رهبری، نشانه ی اجتهاد اوست.
منع امام خمینی از ورود منسوبان خود به حکومت!
بنی صدر در ابتدای پیروزی انقلاب، در نامه ای به امام خمینی از ایشان اجازه خواست تا حجت الاسلام سید احمد خمینی را به عنوان نخست وزیر معرفی کند اما حضرت امام چنین اجازه ای نداد در حالی که شروع خوبی بود تا سید احمد با کارهای اجرایی آشنا شده، رهبری را در دست گیرد.
امام خمینی در پاسخ به بنی صدر چنین نوشت:
«بسمه تعالی
بنا ندارم اشخاص منسوب به من متصدی این امور شوند. احمد، خدمتگزار ملت است و در این مرحله با آزادی بهتر می تواند خدمت کند. والسلام علیکم.
روح الله الموسوی الخمینی»
حضرت امام به صورت خصوصی سفارش به رهبری آیت الله خامنه ای پس از خود کرد در حالی که نه خویشاوندی با او داشت؛ نه شاگردش بود و نه همشهری اش. این سفارش تنها و تنها به خاطر وجود شرایط رهبری در آیت الله خامنه ای بود.