به قلم گوستاو لوبون (درگذشت: 1931م)
«زور شمشیر موجب پیشرفت قرآن نگشت؛ زیرا رسم اعراب این بود که هر کجا را فتح می کردند مردم آنجا را در دین خود آزاد می گذاردند.

و اینکه مردم مسیحی از دین خود دست بر می داشتند و به دین اسلام می گرویدند و زبان عرب را بر زبان مادری خود انتخاب می کردند بدان جهت بود که عدل و دادی که از آن عرب های فاتح می دیدند مانندش را از زمام داران پیشین خود ندیده بودند و برای آن سادگی و سهولتی بود که در دین اسلام مشاهده می نمودند و نظیرش را در کیش قبلی سراغ نداشتند.

تاریخ این مطلب را ثابت کرده که ادیان به زور شمشیر پیشرفت نکرده است. روزی که نصاری اندلس را فتح کردند عرب های آن سرزمین کشته شدن و آوارگی را بر ترک دین خود ترجیح دادند و به هیچ وجه زیر بار مذهب دیگری نرفتند.

باری قرآن به وسیله ی شمشیر پیشرفت نکرده بلکه تنها به وسیله ی دعوت و تبلیغ بود و همین تبلیغ بود که ملت های ترک و مغول را پس از ظهور اسلام هنگامی که بر سر اعراب مسلط شدند با اینکه اعراب مغلوب آنها بودند مسلمان کرد.

قرآن در هندوستان که فقط عبور عرب بدانجا افتاد، چنان پیش رفته که هم اکنون زیاده از پنجاه میلیون مسلمان در این مملکت وجود دارد و با اینکه دولت انگلستان که در وقت کنونی مملکت مزبور مستعمره ی آنها است با وسائل بسیار مجهز و فرستادن کشیش های مسیحی مشغول به تبلیغ مذهب مسیح گشته اند، روز به روز بر تعداد مسلمانان این سرزمین افزوده می شود.

و همچنین در مملکت پهناور چین که عرب حتی به یک وجب زمین آنجا نیز حمله نبرد پیشرفت قرآن کمتر از هندوستان نبوده… و هم اکنون متجاوز از بیست میلیون مسلمان دارد.

منبع: تمدن اسلام و عرب، ص 145 ـ 147

تمدن اسلام و عرب، ص 145

تمدن اسلام و عرب، ص 146

تمدن اسلام و عرب، ص 147