به قلم والتر هینتس
در کتاب داریوش و ایرانیان، صفحه 315 ـ 316 آمده است:
«داریوش در باره ی فرورتیش، شورشی مادی، گفته بود: "دستور دادم بینی، زبان و گوش های او را ببرند و یکی از چشم هایش را در آورند. او را بر دروازه ام بستند و همه ی این ها را مردم دیدند. بعد دستور دادم تا او رادر هگمتانه به دار بیاویزند".
… برای حکم اعدام معمولا یا سر محکوم را می زدند یا او را به دار می آویختند و یا به صلابه می کشیدند.
سر سَم سازان را میان دو سنگ له می کردند.
اعدام با تغار بی نهایت بی رحمانه بود. به این شیوه در اواخر روزگار هخامنشیان برمی خوریم. محکوم را در میان دو تغار اندازه ی هم قرار می دادند، تا زنده زنده بگندد…
میل کشیدن چشم گناهکار با آهن گداخته نیز معمول بود. شواهد بسیاری از این شیوه در ایران سده های میانه نیز در دست است».
داریوش و ایرانیان ص 315