به قلم مدیر سایت
پیامبر اسلام(ص) فرمود:
ألا مَن ظَلَمَ مُعاهَداً، أوِ انتَقَصَهُ، أو کلَّفَهُ فَوقَ طاقَتِهِ، أو أخَذَ مِنهُ شَیئاً بِغَیرِ طیبِ نَفسٍ، فَأَنَا حَجیجُهُ یومَ القِیامَهِ! (سنن أبی داوود، ج ،3 ص 171، ح 3052)
بدانید که هر کس به اهل ذمه (اهل کتاب)  ستم کند یا حقّش را ضایع سازد یا بیش از توانش از او کار بکشد یا بدون رضایتش چیزی از او بستاند، در روز قیامت، من خود با وی در می افتم. 

امام علی(ع) در قسمتی از فرمان حکومت مصر به مالک اشتر چنین نوشت:
أشعِر قَلبَک الرَّحمَهَ لِلرَّعِیهِ، وَالمَحَبَّهَ لَهُم، وَاللُّطفَ بِهِم، ولا تَکونَنَّ عَلَیهِم سَبُعا ضارِیا تَغتَنِمُ أکلَهُم؛ فَإِنَّهُم صِنفانِ: إمّا أخٌ لَک فِی الدّینِ، وإمّا نَظیرٌ لَک فِی الخَلقِ. (نهج البلاغه، نامه 53)
بر دلت مهربانی بر شهروندان و دوستی و لطف به آنان را وارد ساز و بر آنان، درنده ای آسیب رسان مباش که خوردن شکارش را غنیمت داند؛ چراکه شهروندان، دو دسته اند: دسته ای برادر دینی تو هستند، و دسته دیگر، در آفرینشْ همانند تو. 

امام علی(ع) فرمود:
قَد بَلَغَنی أنَّ الرَّجُلَ مِنهُم [أی جَیشِ مُعاوِیهَ] کانَ یدخُلُ عَلَی المَرأَهِ المُسلِمَهِ وَالاخرَی المُعاهَدَهِ، فَینتَزِعُ حِجلَها وقُلبَها وقَلائِدَها ورِعاثَها، ما تَمنَعُ مِنهُ إلّا بِالاستِرجاعِ وَالاستِرحامِ، ثُمَّ انصَرَفوا وافِرینَ ما نالَ رَجُلًا مِنهُم کلمٌ ولا اریقَ لَهُ دَمٌ؛ فَلَو أنَّ امرَأً مُسلِما ماتَ مِن بَعدِ هذا أسَفا ما کانَ بِهِ مَلوما، بَل کانَ عِندی بِهِ جَدیرا! (الکافی، ج 5، ص 5، ح 6)
به من خبر رسیده که مردی از ایشان [لشکر معاویه ] به خانه زنی مسلمان و زن نامسلمان پیمان دارنده ای وارد شده و خلخال و دستبند و گردن آویز و گوشواره های آنان را غارت کرده است، حال آن که آن دو هیچ وسیله ای برای دفاع جز شیون و زاری نداشته اند. سپس آنان با غنایم فراوان بازگشته اند، بی آن که یکی از ایشان زخمی بردارد یا خونی از وی بریزید! پس اگر بعد از این ماجرا، مردی مسلمان از اندوه بمیرد، وی را سرزنش نباید کرد؛ بلکه از دید من، اگر بمیرد نیز سزاوار است. (ترجمه از کتاب توسعه اقتصادی بر پایه قرآن و حدیث، ج 2، ص 599)

کمک به از کار افتادگان اهل کتاب از بیت المال
مَرَّ شَیخٌ مَکفوفٌ کبیرٌ یسأَلُ، فَقالَ أمیرُ المُؤمِنینَ(ع): ما هذا؟ فَقالوا: یا أمیرَ المُؤمِنینَ، نَصرانِی! قالَ: فَقالَ أمیرُ المُؤمِنینَ(ع): أستَعمَلتُموهُ، حَتّی إذا کبِرَ وعَجَزَ مَنَعتُموهُ؟! أنفِقوا عَلَیهِ مِن بَیتِ المالِ. (تهذیب الأحکام، ج 6، ص 293، ح 811)
پیرمردی نابینا که گدایی می کرد، عبور کرد. امیر مؤمنان پرسید: «این شخص کیست؟» گفتند: ای امیر مؤمنان! مسیحی است. راوی گوید: امیرمؤمنان فرمود: «او را به کار گرفتید تا آن جا که پیر و ناتوان شد و [اکنون] از او دریغ می کنید؟ از بیت المال به او بدهید.