به قلم مدیر سایت
طبق نوشته ی ابن اثیر (درگذشت: 630 ق) زرتشت، آمدن حضرت محمد(ص) را نوید داده و از پیروانش خواسته است تا آنچه را آورده تا زمان حضرت محمد(ص) حفظ کنند. معنای این سخن آن است که زرتشت از پیروان خود خواسته است که پس از ظهور پیامبر اسلام(ص) به او بپیوندند و از او پیروی کنند.
نقل این قضیه به معنای تأیید آن نیست؛ چون هیچ چیز اطمینان بخش از زرتشت در دست نداریم.
از مجموع پیشگویی ها در ایران، پیش از ظهور حضرت محمد(ص)، می توان به دست آورد که قبل از اسلام، خبرهایی در ایران در مورد ظهور آن حضرت بوده است و لذا اقدام به جمع آوری این متون کردیم.

در ترجمه ی تاریخ ابن اثیر آمده است:
«زردشت چندی در زندان به سر برد و شرحی بر کتاب خود نوشت و آن را زند نامید که به معنی تفسیر است. بعد کتاب دیگری در شرح زند نگاشت و آن را پازند نامید که به معنی تفسیر بر تفسیر است.
در کتاب زردشت دانش های گوناگون مانند ریاضیات و احکام نجومی و پزشکی و جز اینها از اخبار سده های گذشته و کتاب های پیامبران است. این دستور نیز در کتاب او آمده است:
"آنچه را که من برای شما آورده ام، نگاه دارید و دریابید تا هنگامی که مردی دارای شتری سرخ ـ یعنی: محمد(ص) ـ به نزد شما بیاید. و او درست در هزار و ششصد سال دیگر پدیدار خواهد شد".
در پی این پیشگوئی کینه ای میان ایرانیان و تازیان افتاد.
در تاریخ فرمانروائی شاپور ذو الاکتاف نیز یادآوری می شود که از جمله انگیزه های جنگ تازیان همین سخن بوده است. خدا بهتر می داند».

منبع:تاریخ کامل بزرگ اسلام و ایران (ترجمه ی الکامل فی التاریخ)، ابن اثیر (درگذشت: 630 ق)، ترجمه: عباس خلیلی و ابو القاسم حالت، تهران، مؤسسه مطبوعات علمی، 1371 ش، ج 3، ص 106 ـ 107.

متن عربی
«…فحبس مده سنه. و شرح زرادشت کتابه و سماه زند و معناه التفسیر ثم شرح الزند بکتاب سماه بازند یعنی التفسیر.
وفیه علوم مختلفه کالریاضات و أحکام النجوم و الطب و غیر ذلک من أخبار القرون الماضیه و کتب الأنبیاء و فی کتابه: تمسکوا بما جئتکم به إلی أن یجیئکم صاحب الجمل الأحمر یعنی محمدا و ذلک علی رأس ألف سنه وستمائه سنه.
و بسبب ذلک وقعت البغضاء بین المجوس و العرب ثم یذکر عند أخبار سابور ذی الأکتاف أن من جمله الأسباب الموجبه لغزوه العرب هذا القول. والله أعلم».

منبع: الکامل فی التاریخ، ابن اثیر (درگذشت: 630 ق)، بیروت، دار صادر للطباعه والنشر و دار بیروت للطباعه والنشر، 1386 ق، ج 1، ص 259.