به قلم یان ریپکا (درگذشت: 1968 م)
زن و برده جزء اموال شمرده می شدند… در ایران باستان، زناشویی پدر با دختر، پسر با مادر و برادر با خواهر مجاز بود و حتی از لحاظ دینی، به عنوان عملی مستحب، توصیه می شد.
شوهر ـ مخصوصا بعدها ـ می توانست همسرش را شریک دارایی خود سازد؛ ولی، این حق را نیز داشت که او را رها کند و یا به مرد دیگری واگذارد.
منبع: تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه ، یان ریپکا (درگذشت: 1968 م)، ترجمه: عیسی شهابی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ اول، 1381 ش، ص 81