به قلم مدیر سایت

زنی که جنینش سقط شده، طبق آداب دینی زرتشتیان، کارهایی را باید انجام می داد؛ از جمله ی آنها شستشوی تمام بدن با ادرار گاو و آب بوده است و این کار باید به دست مرد موبد انجام می شد.
چنین آدابی مایه ی تعجب شخصی مسیحی به نام بُخت ماری شده است. وی سی پرسش را مطرح ساخته و موبد آذرفرنبغ فرخ زادان به آنها پاسخ گفته و این پرسش ها و پاسخ ها در دینکرد پنجم از صفحه ی 76 به بعد آمده است. سؤال 22 چنین است:
«زن بچه انداخته را چرا باید شست و اگر باید شست، چرا او را نَه زن دیگری بلکه مردی باید بشوید؟!»

آذرفرنبغ در پاسخ، توضیح می دهد زنی که سقط جنین کرده، باید از پلیدی مرده پاک شود. ذات این کار، نیکو است اما عمل به آن، در نظرها زشت است در حالی که ذات هرچیز ترجیح دارد.
سپس آذر فرنبغ مثال می زند همانطور که ایرادی ندارد پزشک، زن بیمار را معاینه کند، برای پاک کردن آن زن نیز ایرادی ندارد که مردی او را ببیند.
اما دلیل اینکه مرد باید تطهیر کند، آن است که دیوها از او بیشتر می ترسند و می گریزند.
سپس نتیجه می گیرد که شایسته نیست شستشوی مرد زشت پنداشته شود و به هیچ وجه نباید از آن خودداری کنند.

یادآوری:
تعجب شخص مسیحی از این کار و نیز انکار زشتی آن و توجیحات آذرفرنبغ نشانه ی آن است که چنین شستشویی شامل تمام بدن می شده است.

عبارت دینکرد پنجم

«زنی که سقط جنین کرده باشد و نیز مردی را که نسوش (دیو مرده) با او همراه است، وقتی که ریمنی مرده چنان پیداست و عموم جهان در آن گواهند، باید شست و شو داد. شگفتیی در این کار نیست…

اگر سخن در مورد چیزها زشت به نظر آید، نه به علت ذات آن بلکه به علت عمل (= کرد) است و دانایان دلیل هر چیزی را بیشتر در ذات آن می دانند و نه در طرز عمل آن…

همان طور که دانایان صلاح می دانند که پزشکان بسیاری زنی را که دچار بیماری شده است ببیند همان طور هم عیبی ندارد که برای پاک کردن کسی از چنان نسوش گزندرسان، (مردی) او را ببیند.

دلیل این که عمل تطهیر کردن به وسیله ی مرد است نه زن، یکی این است که مرد پارسا دارای نیروی بیشتری است و دیوان از او، با ترس بیشتر می گریزند و نیز آن آفت (= پتیاره) به طبیعت نوع زنان پیوسته است. به علت این که آن دروج ها (دیوها) نر هستند، از ماده ها (= زنان) کم می ترسند و نیز حتی در کارهای دیگری که چنان اهمیتی برخوردار نیستند، مرد از زن مناسب تر است.

از این رو شایسته نیست آن را زشت پندارند، چنان که در بالا نوشته شد و به هیچ دلیلی نباید از آن پرهیز کنند».

منبع: کتاب پنجم دینکرد، ص 100

دینکرد پنجم ص 100