*هجوم عرب ها و سرنگونی حکومت پادشاهی در ایران در عصر خلفای سه گانه بویژه عمر صورت گرفت. همچنین عمر بود که میان عرب و ایرانی فرق می گذاشت و گویا نسبت به ایرانی ها کینه به دل داشت اما امام علی(ع) هیچ فرقی میان عرب و ایرانی نمی گذاشت. اما با کمال تعجب بعضی باستان ستاهای افراطی کینه ی خود را نسبت به امام علی(ع) ابراز می کنند.

چرا دشمنی با علی(ع)
شاید بتوان این مشکل را از برخی احادیث به دست آورد:

یک) حضرت محمد(ص): اى مردم! فرزندان خود را با محبّت على بیازمایید... هر فرزند  شما على را دوست  داشت از شماست و هر کدام او را دشمن داشت، از شما نیست.

دو) حضرت محمد(ص): اى انصار! مِهر على را بر فرزندانتان عرضه کنید؛ چنانچه پذیرفتند، از شما هستند و اگر امتناع ورزیدند، از شما نیستند.
جابر بن عبد اللّه مى گوید: ما مِهر على(ع) را بر فرزندانمان عرضه مى کردیم. هر کس على را دوست مى داشت، مى فهمیدیم که او از ماست و هر کس با على دشمنى مى ورزید، او را از خود، نفى مى کردیم.

سه) حضرت محمد(ص) خطاب به على(ع): کسى از عرب تو را دشمن ندارد، مگر حرام زاده.

چهار) امام على(ع): کافر و زنازاده مرا دوست ندارند.

پنج) عبادة بن صامت: ما فرزندان خود را با دوستى علی(ع) مى آزمودیم؛ اگر مى دیدیم او را دوست ندارد، مى فهمیدیم که از ما نیست و حرام زاده است.

شش) محبوب بن ابى الزناد: انصار مى گفتند: ما حرامزاده بودن افراد را از طریق دشمنى با علی مى شناختیم.

هفت) حضرت محمد(ص) درباره على(ع) فرمود: به خدا سوگند، کسى جز کافر یا منافق یا حرام زاده، با وى کینه و دشمنى نمى ورزد.

هشت) حضرت محمد(ص): فرزندانتان را با مهرِ علی امتحان کنید. اگر او را دوست داشتند، بدانید که حلال زاده اند و اگر او را دشمن داشتند، بدانید که زنازاده اند.

متن عربی با منابع
یک) رسول اللّه(ص): یا أیهَا النّاسُ، امتَحِنوا أولادَکم بِحُبِّهِ، فَإِنَّ عَلِیا لا یدعو إلى ضَلالَةٍ ولا یبعِدُ عَن هُدًى، فَمَن أحَبَّهُ فَهُوَ مِنکم، ومَن أبغَضَهُ فَلَیسَ مِنکم. (تاریخ دمشق: 2/ 225/ 730)

دو) رسول اللّه(ص): مَعاشِرَ الأَنصارِ! اعرِضوا أولادَکم عَلى مَحَبَّةِ عَلِی؛ فَإِن أجابوا فَهُم مِنکم، وإن أبَوا فَلَیسوا مِنکم.
قالَ جابِرُ بنُ عَبدِ اللّهِ: فَکنّا نَعرِضُ حُبَّ عَلِی(ع) عَلى أولادِنا، فَمَن أحَبَّ عَلِیا عَلِمنا أنَّهُ مِن أولادِنا، ومَن أبغَضَ عَلِیا انتَفَینا مِنهُ. (علل الشرائع: ص 143 ح 7)

سه) عن رسول الله(ص) لِعَلِی(ع): لا یبغِضُک مِنَ العَرَبِ إلّا دَعِی. (المناقب للخوارزمی: 323/ 330 وراجع: فرائد السمطین: 1/ 135/ 97؛ الخصال: 577/ 1، علل الشرایع: 143/ 7، المناقب لابن شهر آشوب: 2/ 267)

چهار) الإمام علی(ع): لا یحِبُّنی کافِرٌ ولا وَلَدُ زِنًا. (شرح نهج البلاغة لابن أبی الحدید: 4/ 110، وراجع: شرح الأخبار: 1/ 152/ 92، و ص 447/ 128، المناقب لابن شهر آشوب: 3/ 208)

پنج) کنّا نَبورُ أولادَنا بِحُبِّ عَلِی بنِ أبی طالِبٍ(ع) فَإِذا رَأَینا أحَداً لایحِبُ عَلِیبنَ أبیطالِبٍ عَلِمنا أنَّهُ لَیسَ مِنّا وأنَّهُ لِغَیرِ رَشدَةٍ. (تاریخ دمشق «ترجمة الإمام علی(ع)»: 2/ 224/ 727، وراجع: النهایة: 1/ 161، لسان العرب: 4/ 87، تاج العروس: 6/ 118، مجمع البیان: 9/ 160، شرح الأخبار: 1/ 446/ 124، رجال الکشّی: 1/ 241، المناقب لابن شهر آشوب: 3/ 207)

شش) مَحبوبُ بنُ أبِی الزِّنادِ: قالَتِ الأَنصارُ: إن کنّا لَنَعرِفُ الرَّجُلَ لِغَیرِ أبیهِ بِبُغضِهِ عَلِی بنَ أبی طالِبٍ. (تاریخ دمشق «ترجمة الإمام علی(ع)»: 2/ 224/ 729 و ح 728، فرائد السمطین: 1/ 365/ 293؛ المناقب لابن شهر آشوب: 3/ 207)

هفت) رسول اللّه(ص) فی عَلِی(ع): وَاللّهِ، لا یبغِضُهُ ویعادیهِ إلّا کافِرٌ أو مُنافِقٌ أو وَلَدُ زانِیةٍ. (المناقب لابن شهر آشوب: ج 3 ص 209)

هشت) رسول اللّه(ص): بوروا أولادَکم بِحُبِّ عَلِی بنِ أبی طالِبٍ؛ فَمَن أحَبَّهُ فَاعلَموا أنَّهُ لِرِشدَةٍ، ومَن أبغَضَهُ فَاعلَموا أنَّهُ لِغَیةٍ. (الإرشاد: ج 1 ص 45، إعلام الورى: ج 1 ص 318)