*سوره نساء، آیه ی 34 به مردان چنین گفته است: زنان را بزنید.
فراوان به رخ ما می کشند که قرآن به مردان نه تنها اجازه بلکه دستور داده تا همسران خود را کتک بزنند.

توضیح: پس از صدور حکم اعدام قاتل از سوی دادگاه، کسی که مأمور اجرای حکم می شود، نه دیه ای بر اوست و نه قصاص می شود. چرا؟ چون قرآن گفته که قاتل کشته شود. کسی که حکم شلاق را بر مجرم جاری می کند نه دیه دارد نه قصاص می شود؛ چون اسلام دستور شلاق را داده. اما اگر مردی همسرش را کتک زد به گونه ای که بدن او زخمی شد یا شکست و حتی اگر رنگ بدنش تغییر کرد، باید مرد قصاص شود یا به زن دیه بدهد. اگر اسلام و قرآن چنین اجازه یا دستوری داده، چرا باید مرد دیه بدهد؟
پس معلوم می شود آنگونه نیست که ما از ظاهر آیه می فهمیم.
مشهور علما می گویند که اگر زن خطایی مهم کرد (نه اینکه مثلا غذا نپخت؛ چون وظیفه ی او نیست) باید ابتدا او را نصیحت کرد و بعد با او قهر کرد اگر نتیجه نداد نوبت به زدن می رسد اما این زدن به قدری باید آهسته باشد که حتی سبب تغییر رنگ بدن او نشود. به قول امام باقر(ع) با چوب مسواک زده شود. (جوامع الجوامع، ج 1، ص 254)
در واقع چنین کتک زدنی به معنای نوعی بی محبتی است.
آیت الله محمدهادی معرفت بر این باور است از آنجا که اسلام با برخی رسوم جاهلی گام به گام مبارزه کرده، کتک به زن نیز یکی از این موارد است. اسلام در ابتدا زدن را تجویز کرد اما پس از مدتی ظاهر آیه با سفارش های پیامبر(ص) و امامان(ع) نسخ شد. مانند اینکه با چوب مسواک زده شود و سفارش هایی به حفظ کرامت زن. (فصلنامه پژوهش های قرآنی، ش 25 و 26، ص 45)

در کتاب نواندیشی دینی و مسئله زن، مهدی مهریزی، قم، صحیفه خرد، چاپ دوم، 1389ش، ص 211 ـ 251 به تفصیل در این مورد سخن گفته شده است.