*در فکر قیامت
سُوَید بن غفله گوید: روزی بر علی(ع) وارد شدم و در خانه‏ اش جز حصیری کهنه نبود که بر روی آن، نشسته بود. گفتم: ای امیر مؤمنان! تو زمامدار مسلمانان و حاکم بر آنان و بیت المال هستی و هیئت‏ها پیش تو می‏ آیند و در خانه‌ی تو، جز این حصیر، چیز دیگری نیست؟
فرمود: ای سوید! خردمند، در سرای گذرا اثاث نمی‏ چیند و در پیش روی ما، خانه‌ی ماندگاری است که کالای خود را به آن‏جا منتقل کرده‏ ایم و به زودی به آن‏جا منتقل خواهیم شد.
به خدا سوگند، سخنش مرا گریانْد. (تذکرة الخواص، ص 115؛ عدّة الداعی، ص 109؛ ارشاد القلوب، ص 157)

خود ندیدن
امام باقر(ع) فرمود: به خدا سوگند، علی(ع) تا بود، چون بندگان می‏ خورد، و چون بندگان می‏ نشست، و هرگاه دو پیراهن سنبلانی می‏ خرید، غلامش را در انتخاب بهترینِ آن دو، آزاد می‏ گذاشت و آن دیگری را خود می‏ پوشید...
او پنج سال حکومت را به دست داشت و آجری بر آجری ننهاد و خشتی بر خشتی نگذاشت. نه ملکی را اقطاع (تیول) خود کرد و نه طلا و یا نقره‏ای به ارث گذاشت. به مردم، نان گندم و گوشت می‏ خورانْد و خود به خانه‏ اش می‏ رفت و نان جو با روغن و سرکه می‏ خورد. (الأمالی، شیخ صدوق: ص 356 ح 437، روضة الواعظین: ص 131)

لینک های مرتبط:
قسمت اول
قسمت دوم