*از جمله احکام اسلام جلوگیری از انتشار کتب ضاله است. منظور از «کتب ضاله» کتاب هایی است که سبب انحراف مسلمانان از مسیر اسلام می شوند؛ خواه از جهت اعتقادی یا اخلاقی یا....بعضی می گویند: مردم عقل دارند و حق را از باطل تشخیص می دهند. آیا جلوگیری از نشر این گونه کتاب ها این نشانه ی کم آوردن اسلام در بحث های اعتقادی نیست؟
یک مثال: اگر کسی کتابی غلط در موضوع پزشکی چاپ کند و خواندن آن، برای مردم عادی سبب شود به اشتباه افتند و بیماری های آنها بیشتر شود، آیا حکومت حق ندارد، از انتشار چنین کتابی جلوگیری کند؟ زمانی این حق را به حکومت بیشتر می دهیم که بیماری های نامحسوس مانند سرطان ایجاد شود و مردم متوجه بیماری خود نشوند.
نویسنده ی کتاب نمی تواند بگوید: مردم خودشان عقل دارند و اگر نخواستند نخوانند یا خودشان درست را از نادرست تشخیص دهند. باید نویسنده را به متخصصان ارجاع داد.
مثال دیگر: شخصی خوراکی هایی با ضررهای شدید و فاسد را تهیه و به عموم مردم می فروشد. حکومت حق دارد جلو چنین کاری را بگیرد. فروشنده نمی تواند بگوید: مردم عقل دارند اگر فاسد بود نخرند.
قضیه ی کتاب های ضاله نیز به همین صورت است. غذای روح مهم تر از غذای جسم است. عموم مردم تخصص در امور اعتقادی ندارند و چنین نگرانی وجود دارد که مطالعه ی این کتاب ها سبب انحراف آنها شود.
چه کسی باید تشخیص دهد که چه چیزی سبب انحراف مردم می شود؟ چه کسی باید تشخیص دهد که چه غذایی برای مردم ضرر دارد؟ طبیعی است که تشخیص حکومت ملاک است نه تشخیص انسان های دیگر. وقتی که اسلام بر جامعه ای حاکم شد، دیدگاه اسلام ملاک تشخیص کتاب های انحرافی از غیرانحرافی است.

دو نکته:
یک) اگر اسلام در هیچ شرایطی اجازه ی بحث نمی داد، این نشانه ی کم آوردن اسلام در بحث های اعتقادی بود. در حالی که بحث با متخصصان علوم اسلامی نه تنها از نظر اسلام ایراد ندارد بلکه بسیار پسندیده است. همان گونه که اگر کسی کتابی پزشکی بنویسد و از نظر حکومت مضر است و جلو نشر آن را می گیرد، همین حکومت به نویسنده ی آن کتاب اجازه می دهد دیدگاه های خود را با پزشکان متخصص به بحث گذارد.
دو) به نظر من امروزه با توجه به وجود مراکز پاسخگویی فراوان و در دسترس بودن آنها، ممنوعیت کتب ضاله ای که عقاید اسلامی را زیر سؤال می برند، نباید چندان جایگاهی داشته باشد.