*پیامبر(ص): هرکس خروج ماه صفر را به من خبر دهد، بهشتی است.
در اواخر ماه صفر، سخن فوق را به صورت اس ام اس برای یکدیگر ارسال می کنند. منظور چیست؟ آیا وقتی که ماه صفر تمام شد رو به قبر آن حضرت، خروج این ماه را به اطلاع او برسانیم؟
در متون روایی چنین سخنی وجود ندارد. برخی آن را به این صورت تغییر داده اند: «هرکس فرا رسیدن ماه ربیع الاول (ماه بعد از صفر) را به من خبر دهد بهشتی است.» این نیز در متون حدیثی وجود ندارد.
آنچه شیخ صدوق (درگذشت 381 ق) نقل کرده چنین است: «مَنْ بَشَّرَنِی بِخُرُوجِ آذَارَ فَلَهُ الْجَنَّةُ؛ هرکس خروج ماه آذار (از ماه های رومی) را به من خبر دهد بهشتی است.» در سال های اخیر کلمه ی «آذار» به «صفر» تغییر یافته است.
متن کامل حدیث نشان می دهد که منظور این نیست که وقتی ماه آذار تمام شد، خطاب به پیامبر(ص) بگوییم: این ماه تمام شده بلکه پیامبر با هدفی خاص، این جمله را بیان کرده است.

ماجرا
روزی پیامبر با عده ای در مسجد نشسته بود. حضرت خواست شایستگی ابوذر را با شیوه ای جذاب به مردم اطلاع دهد. گفت: الآن اولین کسی که وارد مسجد می شود مردی بهشتی است.
پس از این سخن، چند تن از حاضران خارج شدند تا به عنوان اولین نفر وارد شوند تا اهل بهشت به شمار آیند. حضرت متوجه شد. به افرادی که مانده بودند فرمود: در میان این چند نفری که وارد می شوند کسی که خروج ماه آذار را به من خبر دهد بهشتی است.
ابوذر همراه آنان وارد شد. حضرت به آنها فرمود: در کدام ماه رومی هستیم؟ ابوذر گفت: آذار به پایان رسید. پیامبر فرمود: این را می دانستم ای ابوذر. لیکن دوست داشتم قوم من بدانند که تو مردی بهشتی هستی...

متن عربی حدیث
عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ کَانَ النَّبِیُّ ص ذَاتَ یَوْمٍ فِی مَسْجِدِ قُبَا وَ عِنْدَهُ نَفَرٌ مِنْ أَصْحَابِهِ فَقَالَ أَوَّلُ مَنْ یَدْخُلُ عَلَیْکُمُ السَّاعَةَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ.
فَلَمَّا سَمِعُوا ذَلِکَ قَامَ نَفَرٌ مِنْهُمْ فَخَرَجُوا وَ کُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ یُحِبُّ أَنْ یَعُودَ لِیَکُونَ هُوَ أَوَّلَ دَاخِلٍ فَیَسْتَوْجِبَ الْجَنَّةَ فَعَلِمَ النَّبِیُّ ص ذَلِکَ مِنْهُمْ فَقَالَ لِمَنْ بَقِیَ عِنْدَهُ مِنْ أَصْحَابِهِ سَیَدْخُلُ عَلَیْکُمْ جَمَاعَةٌ یَسْتَبِقُونَ فَمَنْ بَشَّرَنِی بِخُرُوجِ آذَارَ فَلَهُ الْجَنَّةُ.
فَعَادَ الْقَوْمُ وَ دَخَلُوا وَ مَعَهُمْ أَبُو ذَرٍّ رَحِمَهُ اللَّهُ فَقَالَ لَهُمْ فِی أَیِّ شَهْرٍ نَحْنُ مِنَ الشُّهُورِ الرُّومِیَّة فَقَالَ أَبُو ذَرٍّ قَدْ خَرَجَ آذَارَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ ص قَدْ عَلِمْتُ ذَلِکَ یَا أَبَا ذَرٍّ وَ لَکِنْ أَحْبَبْتُ أَنْ یَعْلَمَ قَوْمِی أَنَّکَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ کَیْفَ لَا تَکُونُ کَذَلِکَ وَ أَنْتَ الْمَطْرُودُ مِنْ حَرَمِی بَعْدِی لِمَحَبَّتِکَ لِأَهْلِ بَیْتِی فَتَعِیشُ وَحْدَکَ وَ تَمُوتُ وَحْدَکَ وَ یَسْعَدُ بِکَ قَوْمٌ یَتَوَلَّوْنَ تَجْهِیزَکَ وَ دَفْنَکَ أُولَئِکَ رُفَقَائِی فِی الْجَنَّةِ الْخُلْدِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ‌.

منبع: علل الشرائع، ج 1، ص 176؛ معانی الاخبار، ص 205