اشعار شاعر زرتشتی خانم توران شهریاری در مدح امام حسین(ع) و امام رضا(ع) در این وبلاگ، سبب شگفتی همکارانم شد. از من می پرسیدند: اینان که این همه به امامان ما ابراز عشق و علاقه می کنند، چرا دین آنها را نمی پذیرند؟
وقتی به آنها گفتم: زرتشتیان برای امام حسین(ع) نذری می دهند و حتی ـ بر اساس شنیده ها ـ مراسم عزاداری و زنجیرزنی راه می اندازند، شگفتی آنها بیشتر می شد.
گفتم: این کار آنان مثل قضیه ی ما است که مثلا گاندی را ـ به عنوان یک مبارز با استعمار ـ می ستاییم اما نه از تمام جهات بلکه از بعضی جهات قبول داریم. زرتشتی ها نیز امامان ما را از بعضی جهات قبول دارند.
اما پرسشی پیش آمد که من جوابی نداشتم. بهتر دانستم آن را اینجا مطرح کنم با این امید که به جواب برسیم.
زرتشتیان ائمه ی اطهار(ع) را انسان هایی الهی و مورد تأیید خداوند و حتی بر حق می دانند اما چگونه اینان راه آنان و همه ی سفارش های امامان(ع) را نمی پذیرند؟ به دو بیت از خانم شهریاری در مورد بارگاه امام رضا(ع) توجه کنید که آن حضرت را «امام به حق» توصیف کرده است. چگونه ممکن است امام رضا را امام بر حق بدانند ولی از او پیروی نکنند؟
بر این خاک، نور خدا تافته
رهی بر در کبریا یافته
امام به حق خسرو چاره ساز
نهد بر درش خلق روی نیاز
