*مهم آن است که در قیامت مجازات نشویم؛ چه به خاطر رفتارهای روزمره؛ چه موضع گیری های سیاسی؛ چه در اعتقادات و...
تنها راه برای رهایی از مجازات آن است که در حد وسعمان، برای آنچه می کنیم و می اندیشیم، دلیل و برهان داشته باشیم.
دلیل و برهان مورد انتظار از هر کس، در حد ویژگی های شخصی اوست. انتظار از یک شخص بی سواد متفاوت با انتظار از دارنده ی تحصیلات عالی دانشگاهی است که می تواند از طریق مطالعه ی کتاب و اینترنت به پژوهش بپردازد. انتظار از دانشگاهیانی که در امور دینی توان تحقیق دارند بیشتر از دانشگاهیانی است که توان کم در مطالعه ی این امور دارند و...
ممکن است یک کشاورز بی سواد روستایی برای اندیشه و گفتار و کردار خود دلیلی داشته باشد که برای یک دانشگاهی، خنده آور باشد؛ اما در قیامت همین مقدار از کشاورز پذیرفته است. ولی همین دلیل از دانشگاهی قابل قبول نیست.
به دلم گذشته که این کار یا اعتقاد خوب است، باور درونی من فلان است، وجدانم این را می پسندد و اموری از این دست، باید دلیل و برهان پشتوانه ی آنها باشد و الا در قیامت عذرآور نیستند.
اگر آنچه گذشت رعایت شود، در صورتی که راه اشتباه پیموده باشیم، در قیامت مجازات نخواهیم شد.