*تشکر از دوست عزیز، بیدارگر که متن «صد در نثر» را در اختیار قرار داد.
طبق کتاب زرتشتی «صد در نثر»، باب 59 زن نیایش ندارد و به جای آن، روزانه در سه وقت نماز، باید از شوهر بخواهد تا هر دستوری دارد، بگوید تا او انجام دهد و نیز بدون رضایت شوهر هیچ کاری نباید انجام دهد و الا فاحشه خوانده می شود.
از نظر اسلام نیز مرد سرپرست و رئیس خانواده است اما چنین نیست که زن نتواند بدون اجازه ی شوهر هیچ کاری انجام دهد و اگر بدون رضایت او انجام داد فاحشه به حساب آید.
در «سد در نثر» می خوانیم:
«اینکه در دین بر اویزه مازدیسنان زنان را نیایش کردن نفرمودند!
که نیایش ایشان آنست! که هر روز سه بار بامداد نماز پیشین و نماز شام در پیش شوهر خویش باز ایستند و دست بکش کنند و گویند که ترا چه اندیشه است تا من آن اندیشم ترا چه میباید تا من آن گویم و ترا چه میباید تا من آن کنم که فرمائی هرچه شوهر فرماید آنروز بر آن بباید رفتن! و البته بی رضای شوهر هیچ کاری نکردن تا خدا از آن زن خشنود باشد چه خشنودی ایزد در خشنودی شوهر پیوسته است چه هر گاه که فرمان شوهر کار کنند در دین او را اشو خوانند و اگر نه او را جَه (فاحشه - زن بدکاره) خوانند!»

یادآوری:
موبد شهزادی در واژه نامه پازند ، ص 142 کلمه ی «جه» را چنین معنا کرده: «جه ـ روسپی، فاحشه، زن بدکار، زانیه، جنده (جه کشی به چم جاکشی)»