بعضی دوستان زرتشتی گویا تحت تأثیر وهابی ها، توسل به معصومان(ع) را شرک دانسته از ما برای این کارمان سند از آیات و احادیث می خواهند. نمونه هایی را نقل می کنیم.
خداوند از رگ گردن به ما نزدیک تر است اما برای اینکه معصومان(ع) شناخته شوند و مردم به راهنمایی های آنها توجه کنند، خداوند گاهی به واسطه ی آنها حاجت ها را روا می کند.

قرآن کریم
♦ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً (سوره نساء، آیه 64)
اگر آنها هنگامى که به خویشتن ستم کردند (و مرتکب گناهى شدند) به سراغ تو مى آمدند و از خداوند طلب عفو و بخشش مى کردند و تو نیز براى آنها طلب عفو مى کردى، خدا را توبه پذیر و رحیم مى یافتند.

♦ قالُوا یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا کُنَّا خاطِئِینَ * قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَکُمْ رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیم (سوره یوسف، آیات 97 و 98)
برادران یوسف گفتند: پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه که ما خطاکار بودیم. گفت به زودى براى شما از پروردگارم آمرزش مى طلبم که او غفور و رحیم است.

احادیث
♦ امام صادق(ع): خُذِ المُصحَفَ فَدَعهُ عَلی رَأسِک وقُل:
اللّهُمَّ بِحَقِّ هذَا القُرآنِ، وبِحَقِّ مَن أرسَلتَهُ بِهِ، وبِحَقِّ کلِّ مُؤمِنٍ مَدَحتَهُ فیهِ، وبِحَقِّک عَلَیهِم، فَلا أحَدَ أعرَفُ بِحَقِّک مِنک، بِک یا اللّهُ عَشرَ مَرّاتٍ ثُمَّ تَقولُ: بِمُحَمَّدٍ عَشرَ مَرّاتٍ، بِعَلِی عَشرَ مَرّاتٍ، بِفاطِمَةَ عَشرَ مَرّاتٍ، بِالحَسَنِ عَشرَ مَرّاتٍ، بِالحُسَینِ عَشرَ مَرّاتٍ، بِعَلِی بنِ الحُسَینِ عَشرَ مَرّاتٍ، بِمُحَمَّدِ بنِ عَلِی عَشرَ مَرّاتٍ، بِجَعفَرِ بنِ مُحَمَّدٍ عَشرَ مَرّاتٍ، بِموسَی بنِ جَعفَرٍ عَشرَ مَرّاتٍ، بِعَلِی بنِ موسی عَشرَ مَرّاتٍ، بِمُحَمَّدِ بنِ عَلِی عَشرَ مَرّاتٍ، بِعَلِی بنِ مُحَمَّدٍ عَشرَ مَرّاتٍ، بِالحَسَنِ بنِ عَلِی عَشرَ مَرّاتٍ، بِالحُجَّةِ عَشرَ مَرّاتٍ وتَسأَلُ حاجَتَک.
وذَکرَ فی حَدیثِهِ إجابَةَ الدّاعی وقَضاءَ حَوائِجِهِ. (الإقبال: ج 1 ص 346، بحار الأنوار: ج 98 ص 146)
قرآن را بردار و آن را بر سر خویش گیر و بگو:
بار خدایا! به حقّ این قرآن و به حقّ کسی که این قرآن را با او فرستادی و به حقّ هر مؤمنی که در این قرآن، او را ستوده ای و به حقّ تو بر آنان، حقّی که تو خود، بهتر از هر کس، بدان آگاهی، به حقّ خودت، ای خدا (ده مرتبه).
سپس می گویی: به حقّ محمّد (ده مرتبه) به حقّ علی (ده مرتبه) به حقّ فاطمه (ده مرتبه)، به حقّ حسن (ده مرتبه)، به حقّ حسین (ده مرتبه)، به حقّ علی بن الحسین (ده مرتبه)، به حقّ محمّد بن علی (ده مرتبه)، به حقّ جعفر بن محمّد (ده مرتبه)، به حقّ موسی بن جعفر (ده مرتبه)، به حقّ علی بن موسی (ده مرتبه)، به حقّ محمّد بن علی (ده مرتبه)، به حقّ علی بن محمّد (ده مرتبه)، به حقّ حسن بن علی (ده مرتبه)، به حقّ حجّت (ده مرتبه) و آن گاه، حاجتت را تقاضا می کنی.
امام(ع) در ادامه سخنش از اجابت شدن دعای دعاکننده و برآوردن حاجت هایش یاد کرد.

♦ امام باقر(ع): إذا أرَدتَ أمرا تَسأَلُهُ رَبَّک فَتَوَضَّأ وأحسِنِ الوُضوءَ، ثُمَّ صَلِّ رَکعَتَینِ وعَظِّمِ اللّهَ وصَلِّ عَلَی النَّبِی(ص)، وقُل بَعدَ التَّسلیمِ:
اللّهُمَّ إنّی أسأَلُک بِأَنَّک مَلِک وأنَّک عَلی کلِّ شَیءٍ قَدیرٌ مُقتَدِرٌ، وبِأَنَّک ما تَشاءُ مِن أمرٍ یکونُ، اللّهُمَّ إنّی أتَوَجَّهُ إلَیک بِنَبِیک مُحَمَّدٍ نَبِی الرَّحمَةِ(ص)، یا مُحَمَّدُ یا رَسولَ اللّهِ إنّی أتَوَجَّهُ بِک إلَی اللّهِ رَبِّک ورَبّی لِینجِحَ لی طَلِبَتی، اللّهُمَّ بِنَبِیک أنجِح لی طَلِبَتی بِمُحَمَّدٍ. ثُمَّ سَل حاجَتَک. (کافی: ج 3 ص 478 ح 7، تهذیب الأحکام: ج 3 ص 313 ح 971)
هر گاه خواستی از پروردگارت چیزی تقاضا کنی، وضو ساز، وضویی نیک و آن گاه، دو رکعت نماز بگزار و خدا را به بزرگی یاد کن و بر پیامبر، درود فرست و بعد از سلام دادن [نماز] بگو:
بار خدایا! از تو که پادشاهی و بر هر کاری، توانا و مقتدری، از تو که هر کاری بخواهی انجام شَوَد، می شود، درخواست می کنم.
بار خدایا! پیامبرت محمّد، پیامبر رحمت را واسطه خویش به درگاهت قرار می دهم. ای محمّد، ای پیامبر خدا! به واسطه تو به خداوند که پروردگارِ تو و پروردگارِ من است، روی می آورم تا خواسته ام را برآورده سازد.
بار خدایا! تو را به حقّ پیامبرت، خواسته ام را برآورده ساز، به حقّ محمّد.
سپس حاجتت را بخواه.

♦ عثمان بن حنیف: إنَّ رَجُلًا ضَریرَ البَصَرِ أتَی النَّبِی(ص) فَقالَ: ادعُ اللّهَ أن یعافِینی.
قالَ: إن شِئتَ دَعَوتُ، وإن شِئتَ صَبَرتَ فَهُوَ خَیرٌ لَک. قالَ: فَادعُهُ.
قالَ: فَأَمَرَهُ أن یتَوَضَّأَ فَیحسِنَ وُضوءَهُ، ویدعُوَ بِهذَا الدُّعاءِ: اللّهُمَّ إنّی أسأَلُک وأتَوَجَّهُ إلَیک بِنَبِیک مُحَمَّدٍ نَبِی الرَّحمَةِ، یا مُحَمَّدُ إنّی تَوَجَّهتُ بِک إلی رَبّی فی حاجَتی هذِهِ لِتُقضی لی، اللّهُمَّ فَشَفِّعهُ فِی. (سنن الترمذی: ج 5 ص 569 ح 3578)
مرد نابینایی نزد پیامبر(ص) آمد و گفت: دعا کن که خدا، مرا شفا بخشد.
فرمود: اگر بخواهی، دعا می کنم؛ امّا اگر صبر پیشه کنی، برایت بهتر است.
گفت: دعا کن.
به او فرمود که وضویی نیکو بگیرد و این دعا را بخواند: بار خدایا! از تو درخواست می کنم و به واسطه پیامبرت محمّد، پیامبرِ رحمت، به درگاهت روی می آورم. ای محمّد! من به واسطه تو، به درگاه پروردگارم روی آوردم تا این حاجتم برآورده شود. بار خدایا! شفاعت او را درباره من بپذیر.

♦ داوود رقّی: إنّی کنتُ أسمَعُ أبا عَبدِ اللّهِ(ع) أکثَرَ ما یلِحُّ بِهِ فِی الدُّعاءِ عَلَی اللّهِ بِحَقِّ الخَمسَةِ، یعنی رَسولَ اللّهِ(ص) وأمیرَ المُؤمِنینَ وفاطِمَةَ وَالحَسَنَ والحُسَینَ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِم. (کافی: ج 2 ص 580 ح 11)
بارها از امام صادق(ع) می شنیدم که در هنگام دعا، خدا را به حقّ پنج تن، یعنی پیامبر خدا، امیر مؤمنان، فاطمه، حسن و حسین که درودهای خدا بر آنان باد بسیار سوگند می داد.

♦ امام کاظم(ع): إذا کانَ لَک یا سَماعَةُ إلَی اللّهِ عز و جل حاجَةٌ، فَقُل: اللّهُمَّ إنّی أسأَلُک بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وعَلِی، فَإِنَّ لَهُما عِندَک شَأنا مِنَ الشَّأنِ وقَدرا مِنَ القَدرِ، فَبِحَقِّ ذلِک الشَّأنِ وبِحَقِّ ذلِک القَدرِ، أن تُصَلِّی عَلی مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ، وأن تَفعَلَ بی کذا وکذا. (کافی: ج 2 ص 562 ح 21، عدّة الداعی: ص 52 ، الدعوات: ص 51 ح 127، بحار الأنوار: ج 8 ص 59 ح 81)
ای سماعه! هر گاه به درگاه خداوند عز و جل حاجتی داشتی، بگو: بار خدایا! به حقّ محمّد و علی، از تو درخواست می کنم؛ زیرا آن دو را نزد تو، مقام و منزلتی بزرگ است. پس به حقّ آن مقام و آن منزلت، از تو درخواست می کنم که بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرستی و فلان و بهمان حاجتم را برآوری.

♦ امام هادی(ع): اشهِدُ اللّهَ واشهِدُکم أنّی مُؤمِنٌ بِکم وبِما آمَنتُم بِهِ ... مُستَشفِعٌ إلَی اللّهِ بِکم، مُتَقَرِّبٌ بِکم إلَیهِ، ومُقَدِّمُکم أمامَ طَلِبَتی وحَوائِجی وإرادَتی فی کلِّ أحوالی واموری ...
اللّهُمَّ إنّی لَو وَجَدتُ شُفَعاءَ أقرَبَ إلَیک مِن مُحَمَّدٍ وأهلِ بَیتِهِ الأَخیارِ، الأَئِمَّةِ الأَبرارِ، لَجَعَلتُهُم شُفَعائی، فَبِحَقِّهِمُ الَّذی أوجَبتَ لَهُم عَلَیک، أسأَلُک أن تُدخِلَنی فی جُملَةِ العارِفینَ بِهِم وبِحَقِّهِم، وفی زُمرَةِ المَرحومینَ بِشَفاعَتِهِم، إنَّک أرحَمُ الرّاحِمینَ. (تهذیب الأحکام: ج 6 ص 98 ح 177، کتاب من لا یحضره الفقیه: ج 2 ص 614 ح 3213 ، بحار الأنوار: ج 102 ص 131 ح 4)
خدا را و شما را گواه می گیرم که من، به شما و به آنچه شما بدان ایمان آوردید، ایمان دارم .... شما را واسطه خویش به درگاه پروردگار قرار می دهم و به واسطه شما به او تقرّب می جویم و در همه کارها و امورم، شما را پیشاپیشِ تقاضاها و نیازها و خواسته هایم [به درگاه او] قرار می دهم.
بار خدایا! اگر واسطه هایی مقرّب تر از محمّد و خاندان نیک او، این پیشوایان پاک، به درگاه تو می یافتم، بی گمان، آنان را واسطه خود قرار می دادم. پس به حقّ آنان که بر خویشتن واجب گردانیده ای، از تو درخواست می کنم که مرا در شمارِ شناسندگان ایشان و شناسندگان حقّ ایشان و در زمره کسانی که با شفاعت آنان مورد رحمت تو قرار می گیرند، درآوری، که به راستی، تو مهربان ترینِ مهربانانی!

♦ پیامبر اسلام(ص): أکثِرُوا الصَّلاةَ عَلَی؛ فَإِنَّ صَلاتَکم عَلَی مَغفِرَةٌ لِذُنوبِکم، وَاطلُبوا لِی الدَّرَجَةَ وَالوَسیلَةَ؛ فَإِنَّ وَسیلَتی عِندَ رَبّی شَفاعَةٌ لَکم. (تاریخ دمشق: ج 61 ص 381 ح 12661؛ کنزالعمّال: ج 1 ص 489 ح 2143)
بسیار بر من درود بفرستید؛ زیرا درود فرستادن شما بر من، موجب آمرزش گناهان شماست. و برای من [از خداوند] درجه و وسیله طلب کنید؛ چرا که وسیله من نزد پروردگارم، شفاعت برای شماست.

♦ پیامبر اسلام(ص): یا عَلِی، إذا هالَک أمرٌ أو نَزَلَت بِک شِدَّةٌ فَقُل:
اللّهُمَّ إنّی أسأَلُک بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ أن تُصَلِّی عَلی مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ، وأن تُنجِینی مِن هذَا الغَمِّ. (مُهَج الدعوات: ص 15، بحار الأنوار: ج 95 ص 280 ح 3)
ای علی! هر گاه کاری تو را هراسانْد یا دچار سختی شدی، بگو: بار خدایا! به حقّ محمّد و خاندان محمّد، از تو درخواست می کنم که بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرستی و مرا از این غم، بِرَهانی.

♦ پیامبر اسلام(ص) به امام علی(ع): الأَئِمَّةُ مِن وُلدِک بِهِم تُسقی امَّتِی الغَیثَ، وبِهِم یستَجابُ دُعاؤُهم، وبِهِم یصرِفُ اللّهُ عَنهُمُ البَلاءَ، وبِهِم تَنزِلُ الرَّحمَةُ مِنَ السَّماءِ. (کمال الدین: ص 206 ح 21، بحار الأنوار: ج 36 ص 232 ح 14)
امامان از نسل تو هستند به برکت وجود آنهاست که به امّتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود و خداوند بلا را از آنان می گردانَد و رحمت، از آسمان فرود می آید.