*فرهنگ ایرانی
به نظر می رسد امروزه ما ایرانی ها بلکه ما شیعیان، برای عزاداری اهل بیت(ع) (به جز امام حسین ع) زیاده روی می کنیم.
فرهنگ اسلامی
چنین عملکردی در عصر ائمه(ع) سابقه نداشته و سفارش معصومان(ع) در عزاداری گسترده، فقط برای امام حسین(ع) است. دست کم من روایتی در این زمینه ندیده ام مگر کلیاتی که می گویند: در غم ما غمگین باشید. اما این به این معنا نیست که عزاداری های گسترده برای همه ی معصومان(ع) به راه بیندازیم.
مقام معظم رهبری در سال 1370 در دیدار برخی اعضای صدا و سیما چنین گفته است:
«این را بدانید که روضه خواندن و گریه کردن ـ آن سنت سنیّه ـ مربوط به همه ى ائمه نیست؛ متعلق به بعضى از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسى کسى روضه اى مى خواند، عده اى دلشان نرم مى شود و گریه مى کنند؛ این عیبى ندارد. اصلًا عزادارى کردن یک حرف است، روضه خوانى و سینه زنى راه انداختن یک حرف دیگر است. روضه خوانى و سینه زنى راه انداختن، مخصوص امام حسین است؛ حد اکثر مربوط به بعضى از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلًا در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست و یکم ماه رمضان، سینه زنى و عزادارى و برپایى جلسات خوب است؛ ولى مثلًا در مورد حضرت موسى بن جعفر (ع) بااینکه وفات آن بزرگوار از وفات هاى داراى روضه خوانى است من لزومى نمى بینم که سینه زنى بشود؛ یا مثلًا در سالگرد شهادت حضرت زهرا (س) مناسبتى ندارد که ما بیاییم نوحه خوانى و سینه زنى کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصایبشان گفته بشود. شرح مصایب، گریه آور است.
... مثلًا یک نفر با بیان خوب و لحن محزونى، وضع زندان رفتن حضرت موسى بن جعفر را بیان کند؛ حوادث تلخ زندان را بیان کند؛ بعد شهادت حضرت را بیان کند؛ بعد مراسم تشییع را بیان کند؛ در این صورت هرکس که آنجا نشسته باشد، دلش نرم مى شود.»
منبع:
نرم افزار «حدیث ولایت» (متن کامل بیانات، سخنرانى ها، خطبه ها، مصاحبه ها و دیدارهاى مقام معظم رهبرى از شهریور 1366 تا آذر 1390)