*چند سال پیش در سایتی خارجی ویژه ی چت عضو شدم که اعضا ابتدا باید وارد قاره می شدند و سپس به کشور مورد نظر.
چت کنندگان در بیشتر کشورهایی که سر زدم، بسیار اندک و انگشت شمار و خیلی مواقع در تمام کشور، چهار پنج نفر بودند. اما وقتی به ایران سر می زدم، ولوله ای برپا بود. هیچ کشوری را به فراوانی ایران ندیدم.
چرا چنین است؟
برخی این را نشانه ی سرکوبی شهوت در ایرانی ها می دانند و چت فرصتی امن است برای ظهور و بروز این نیاز.
اما باید توجه داشت که علاقه ی ایرانی ها فقط به چت نیست. ایرانی ها به داشتن وبلاگ و سایت و دیگر فعالیت های اینترنتی نیز بسیار علاقه مندند در حالی که می دانیم فعالیت های سایت ها و وبلاگ ها منحصر به امور شهوانی نیست.
یکی دو سال پیش، از رادیو از قول گزارشگری چینی شنیدم: ایرانی ها آنقدر به فعالیت های اینترنتی علاقه مندند که همانطور که از هم شماره ی موبایل می گیردند، آدرس وبلاگ همدیگر را نیز می گیرند.
اخیرا مدیر عامل گوگل گفت: ایرانیان صاحب استعدادی غیرمعمول در جنگ سایبری هستند.
روحیات خاص ایرانی ها تنها در اینترنت بروز نکرده. ورود نسبتا زیاد در مسائل سیاسی، سرعت زیاد در رانندگی، نمونه های دیگر است که بیشتر، خاص ایرانی هاست. شخصی کانادایی به من گفت: چرا ایرانی ها وقتی به نانوایی می آیند، پشت سر هم می گویند: یه نون بده؛ یه نون بده؟!
پس علت این همه علاقه مندی به چت و اینترنت چیست؟
به نظر من ایرانی ها از شور و هیجانی برخوردارند که در دیگر ملت ها کمتر یافت می شود. این شور و پتانسیل، در چت، مسائل سیاسی، فعالیت های علمی، برنامه نویسی، ارتباط با یکدیگر و... بروز می کند.
گویا امام خمینی از این روحیه ی ایرانی ها برای برپا ساختن انقلاب و سرنگونی رژیم شاهنشاهی بهترین بهره را برد. به قول استاد روانشناسی ما: سیاستمداران موفق، بزرگ ترین رواشناسان هستند.
