*چون امام حسین(ع) به نزدیکى بوستانش رسید، غلامش به نام صافی را دید که نشسته و نان مى خورَد. به او نگریست و پشتِ درخت خرمایى پنهان شد تا او را نبیند. غلام، هر گِرده نانى که برمى داشت، نیمى از آن را براى سگ مى انداخت و نیم دیگر را مى خورد.
امام(ع) از کار غلام، شگفت زده شد. چون [غلام] غذایش را خورد، حضرت برخاست و فرمود: اى صافى!
غلام، ترسان برخاست و گفت: اى سَرور من و سَرور مؤمنان! شما را ندیدم. مرا ببخش.
حسین(ع) فرمود: اى صافى! تو مرا حلال کن که بدون اجازه ات وارد بوستانت شده ام.
حسین(ع) فرمود: تو را دیدم که نیمى از گِرده نان را براى سگ مى اندازى و نیم دیگر را مى خورى. معناى آن چه بود؟
غلام گفت: اى سَرور من! هنگامى که نان مى خوردم، این سگ به من نگاه مى کرد و من، از نگاهش به من، خجالت مى کشیدم و این، سگِ توست که بوستانت را از دشمنان، حراست مى کند. من، بنده توام و این، سگِ توست. پس روزى ات را با هم خوردیم.
حسین(ع) گریست و فرمود: تو را در راه خدا آزاد کردم و دو هزار دینار به تو مى بخشم.
غلام گفت: اگر چه آزادم کردى؛ امّا کارهاى بوستانت را انجام مى دهم.
حسین(ع) فرمود: بوستان و هر چه را در آن است، به تو بخشیدم.
غلام گفت: اگر بوستانت را به من بخشیدى، من هم آن را براى یاران و پیروانت وقف کردم.

متن کامل عربی
عن الحسن البصری: کانَ الحُسَینُ بنُ عَلِیٍّ(ع) سَیِّدا زاهِدا وَرِعا صالِحا ناصِحا حَسَنَ الخُلُقِ، فَذَهَبَ ذاتَ یَومٍ مَعَ أصحابِهِ إلى بُستانِهِ،
وکانَ فی ذلِکَ البُستانِ غُلامٌ لَهُ اسمُهُ صافی، فَلَمّا قَرُبَ مِنَ البُستانِ رَأَى الغُلامَ قاعِدا یَأکُلُ خُبزا، فَنَظَرَ الحُسَینُ(ع) إلَیهِ وجَلَسَ عِندَ نَخلَةٍ مُستَتِرا لا یَراهُ، فَکانَ یَرفَعُ الرَّغیفَ فَیَرمی بِنِصفِهِ إلَى الکَلبِ ویَأکُلُ نِصفَهُ الآخَرَ، فَتَعَجَّبَ الحُسَینُ(ع) مِن فِعلِ الغُلامِ، فَلَمّا فَرَغَ مِن أکلِهِ قالَ: الحَمدُ للّهِ رَبِّ العالَمینَ، اللّهُمَّ اغفِر لی، وَاغفِر لِسَیِّدی وبارِک لَهُ کَما بارَکتَ عَلى أبَوَیهِ، بِرَحمَتِکَ یا أرحَمَ الرّاحِمینَ.
فَقامَ الحُسَینُ(ع) وقالَ: یا صافی، فَقامَ الغُلامُ فَزِعا، وقالَ: یا سَیِّدی وسَیِّدَ المُؤمنینَ، إنِّی ما رَأَیتُکَ فَاعفُ عَنّی.
فَقالَ الحُسَینُ(ع): اجعَلنی فی حِلٍّ یا صافی لِأَنّی دَخَلتُ بُستانَکَ بِغَیرِ إذنِکَ.
فَقالَ صافی: بِفَضلِکَ یا سَیِّدی وکَرَمِکَ وسُؤدَدِکَ تَقولُ هذا.
فَقالَ الحُسَینُ(ع): رَأَیتُکَ تَرمی بِنِصفِ الرَّغیفِ لِلکَلبِ وتَأکُلُ النِّصفَ الآخَرَ، فَما مَعنى ذلِکَ؟ فَقالَ الغُلامُ: إنَّ هذَا الکَلبَ یَنظُرُ إلَیَّ حینَ آکُلُ. فَأَستَحی مِنهُ یا سَیِّدی لِنَظَرِهِ إلَیَّ، وهذا کَلبُکَ یَحرُسُ بُستانَکَ مِنَ الأَعداءِ، فَأَنَا عَبدُکَ وهذا کَلبُکَ، فَأَکَلنا رِزقَکَ مَعا.
فَبَکَى الحُسَینُ(ع) وقالَ: أنتَ عَتیقٌ للّهِ، وقَد وَهَبتُ لَکَ ألفَی دینارٍ بِطیبَةٍ مِن قَلبی.
فَقالَ الغُلامُ: إن أعتَقتَنی فَأَنَا اریدُ القِیامَ بِبُستانِکَ.
فَقالَ الحُسَینُ(ع): إنَّ الرَّجُلَ إذا تَکَلَّمَ بِکَلامٍ فَیَنبَغی أن یُصَدِّقَهُ بِالفِعلِ، فَأَنَا قَد قُلتُ: دَخَلتُ بُستانَکَ بِغَیرِ إذنِکَ، فَصَدَّقتُ قَولی، ووَهَبتُ البُستانَ وما فیهِ لَکَ، غَیرَ أنَّ أصحابی هؤُلاءِ جاؤوا لِأَکلِ الثِّمارِ وَالرُّطَبِ، فَاجعَلهُم أضیافا لَکَ وأکرِمهُم من أجلی أکرَمَکَ اللّهُ یَومَ القِیامَةِ، وبارَکَ لَکَ فی حُسنِ خُلُقِکَ وأدَبِکَ!
فَقالَ الغُلامُ: إن وَهَبتَ لی بُستانَکَ فَأَنَا قَد سَبَّلتُهُ لِأَصحابِکَ وشیعَتِکَ.

منبع:
مقتل الحسین(ع)، خوارزمی، ج 1، ص 153