*بنا به نوشته ی کتاب های کهن زرتشتی، کشتن مورچه و دیگر حشرات، ثواب فراوان دارد حتی اگر انسان را آزار نرسانند و کفاره ی برخی گناهان است. حضرت علی(ع) در سخن زیر علاوه بر آنکه اذیت مورچه را در برابر دریافت کل جهان، نفی می کند بلکه عظمت او از این سخن معلوم می شود:
وَاللّهِ لَو اعطیتُ الأَقالیمَ السَّبعَةَ بِما تَحتَ أفلاکِها، عَلى أن أعصِیَ اللّهَ فی نَملَةٍ أسلُبُها جُلبَ شَعیرَةٍ ما فَعَلتُهُ، وإنَّ دُنیاکُم عِندی لِأَهوَنُ مِن وَرَقَةٍ فی فَمِ جَرادَةٍ تَقضَمُها، ما لِعَلِیٍّ ولِنَعیمٍ یَفنى، ولَذَّةٍ لا تَبقى! (نهج البلاغة: خطبه 224، الصراط المستقیم: ج 1 ص 163)
به خدا سوگند، اگر هفت اقلیم با آنچه زیر آسمان هاست، به من داده شود که با نافرمانى خدا پوستِ جوى از مورچه اى برُبایم، چنان نخواهم کرد؛ و به درستى که دنیاى شما، نزد من، خوارتر است از برگى در دهان ملخى که آن را مى جَوَد. على را چه کار با نعمتى که فانى گردد و لذّتى که نپاید؟!

لینک مرتبط:
حکومت بر بخشی بزرگ از کره ی زمین فدای یک حرف راست!