*در یادداشتی از آیت الله محمد محمدی ری شهری خاطره ی زیر را دیدم که شهید آیت الله محمدباقر حکیم برای وی نقل کرده بود:
زمانی که پدر ایشان مرجع عالی قدر مرحوم آیت الله العظمی سید محسن حکیم به زیارت خانه خدا رفته بود، علمای عربستان از جمله بن باز، که عالمی سلفی بود، به دیدار ایشان می آیند و به بحث و گفتگو می پردازند.
بن باز به آیت الله حکیم می گوید: مشکل شما شیعیان این است که قرآن را تأویل می کنید و می گویید: آیات قرآن معانی باطنی دارد در حالی که روش صحیح فهم قرآن، حمل الفاظ آن بر معنای ظاهری است و نباید در پی معانی باطنی بود. فقط در این صورت است که میان مسلمانان اختلاف پیش نمی آید.
آیت الله حکیم خطاب به وی ـ که نابینا بود ـ گفت: این روشی که شما می گویید، به زیان شخص شما تمام خواهد شد.
بن باز: این روش چه زیانی به حال من دارد؟
آیت الله حکیم: در این صورت براساس آیه «و من کان فی هذه اعمی فهو فی الآخرة اعمی؛ هرکس در این دنیا کور باشد در آخرت نیز کور است» (اسراء، آیه 72) همانطور که تو در دنیا نابینا هستی، در آخرت نیز نابینا خواهی بود! (اگر نگوییم مراد از کور در آیه، کوری باطنی است)
بن باز از پاسخ به آیت الله حکیم درماند!