*بیدارگر
در کتاب حقوقی و فقهی زرتشتی «شایست ناشایست» فصل 11 بند 4 قربانی کردن گوسفند برای خدایان و ایزدان و فرشتگان و برخی مردمان و موجودات و ارواح بزرگان زرتشتی در مراسم دعا و نیایش از جمله اعمال شایسته و نیک دانسته شده است:
«گوسفند هنگامی که (در مراسم یشت) کشته شود و (اندامهای آن) جدا (باشد) پس گوشدای (اندام) آن را چنین باید بخش کرد: زبان، آرواره و چشم چ‍پ ، از آن هوم ایزد؛ گردن، از آن اردیبهشت؛ سر، از آن باد ایزد؛ دست راست، اردویسور؛ آن (= دست) چ‍پ، در واس‍پ؛ ران راست، فروهر گشتاسب؛ آن (= ران) چپ،فروهر جاماسب، پشت (= پشت مازو)، رتو برزت؛ پهلوی، از آن مینوان (= موجودات مینوی)؛ شکمبه، سپندارمذ؛ خایه، ستاره ونند؛ گرده، هفتورنگ؛ شانه (= سر دست)، فروهر روحانیان؛ شش، فروهر جنگیان؛ جگر (برای) آمرزش و نگهبانی درویشان؛ اسپرز، مهر اسپند؛ دست (= ماهیچه)، آبان؛ دل، آتشان؛ چرب روده، اردا فرورد؛ دنبالچه، فروهر زرتشت اسپیتمان؛ دنبه ، بادا اردا؛ چشم راست، از بهر ماه.
هر چه از ایشان (= آن اندامها) بازمانده است، پس دیگر امشاسپندان را (است)».

منبع:
شایست ناشایست، تحقیق: کتایون مزداپور، ناشر: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، چاپ دوم، 1390ش، ص 146 و 147.