*چند مورد را به عنوان وصیت در اینجا می نویسم. دلیل نوشتن در اینجا این است که این خواسته هایم بر خلاف عرف رایج است و نمی خواهم بازماندگانم زیر سؤال بروند:
یک) یک مجلس ترحیم
برای من تنها یک مجلس ختم و فاتحه گرفته شود. هیچ آیه و حدیثی برای مجلس گرفتن برای اموات نداریم. آنچه در روایات سفارش شده، شرکت در مراسم تشییع جنازه و دفن است نه برگزاری مجالس ترحیم با هزینه های آنچنانه.
در مراسم تدفین و این مجلس اعلام شود که آنچه اجرا شده براساس وصیت خود اوست.
دو) پذیرایی از شرکت کنندگان در مراسم
با میوه و شام، از شرکت کنندگان در تشییع و مجلس ترحیم، پذیرایی نشود و از حضور آنها کمال سپاسگزاری شود و من نیز پیشاپیش مراتب تشکر خود را اعلام می دارم.
سه) محل دفن
ارزان ترین قبر برای دفنم تدارک دیده شود تا فشار مالی برای بازماندگان نباشد و نیز بین فقیران دفن شوم.
از احادیث استفاده می شود که فقیران در قیامت نزد خداوند عزیزند. امام صادق(ع) فرمود:
إنّ اللّهَ جلَّ ثناؤهُ لَیَعتَذِرُ إلى عَبدِهِ المؤمنِ المُحْوِجِ فی الدنیا کما یَعتَذِرُ الأخُ إلى أخیهِ، فیَقولُ: و عِزَّتی و جَلالی، ما أحوَجتُکَ فی الدنیا مِن هَوانٍ کانَ بِکَ عَلَیَّ، فارفَعْ هذا السَّجْفَ فانظُرْ إلى ما عَوَّضتُکَ مِن الدنیا. قالَ: فَیَرفَعُ فیَقولُ: ما ضَرَّنی ما مَنَعتَنی مع ما عَوَّضتَنی؟! (کافی، ج 2، ص 264، ح 18)
[در روز قیامت ] خداوند، جلّ ثناؤه، همچنان که برادرى از برادرش پوزش مى خواهد، از بنده مؤمن نیازمند خود در دنیا، پوزش مى خواهد و مى فرماید: به عزّت و جلالم سوگند که من تو را در دنیا از سر خواری ات نزد من، محتاج نکردم. اکنون این رو پوش را بردار و ببین به جاى دنیا به تو چه داده ام. او رو پوش را برمى دارد و مى گوید: با این عوضى که به من دادى مرا چه زیان که در دنیا، چیزهایى را از من گرفتى!
طبق احادیث، اگر یک انسان صالح در قبرستانی دفن شود، عذاب از همه ی مدفونان در آن قبرستان برداشته می شود. انسان صالح در میان فقیران، بیش از ثروتمندان است.
یادآوری:
آنچه گفتم تمایل بنده است و اگر بازماندگان، چیز دیگری را مصلحت دانستند دستشان باز است.
