*فرهنگ ایرانی:
بسیاری از ایرانیان، برای دیدن جهیزیه ی عروس، فامیل ها و آشنایان را دعوت می کنند.

فرهنگ اسلامی:
از نظر فرهنگ اسلامی در این کار چندین خطا وجود دارد:

یک) اگر جهیزیه ی عروس زیاد باشد:
الف) خانم های متأهل آن را با جهیزیه ی خود و دخترشان مقایسه می کنند و اگر برای خودشان کم باشد، چه بسا سبب ناراحتی آنها شود و ناراحت کردن دیگران از دیدگاه اسلام، خطاست.
ب) معمولا دختران با دیدن چنین جهیزیه ای در چند جا، تصور می کنند آنان نیز باید همین سطح جهیزیه را داشته باشند و خانواده ی خود را در فشار می گذارد و اگر موفق نشود، خجالت آنها را به دنبال خواهد داشت و شنیده شده دخترانی بخاطر جهیزیه، حاضر به ازدواج نمی شوند و همه ی اینها برخلاف اخلاق اسلامیست.
ج) چه بسا حسادت برخی را تحریک کند و بدگویی ها و ایرادگیری ها و… را به دنبال داشته باشد. از نظر اخلاق اسلامی، نباید زمینه ی خطا و گناه را فراهم ساخت.

دو) اگر جهیزیه کمتر از حد معمول باشد:
الف) شرمندگی عروس و خانواده ی او را به وجود می آورد و چه بسا تصور کنند به آبروی آنها لطمه وارد شده است. شرعا حرام است کسی کاری کند که آبرویش لطمه ببیند.
ب) در بسیاری مواقع، کمی جهیزیه، نیش زدن بستگان داماد و غیبت و بدگویی های آنها را به دنبال دارد و چه بسا داماد را تحریک کرده سبب دلسردی او به زندگی شوند و این امور خلاف شرع است.
ج) ممکن است سبب شود خانواده ی عروس به دروغ افتند و قیمت اجناس را گران تر از قیمت واقعی بگویند.

نتیجه:
از نظر فرهنگ اسلامی، به نمایش گذاشتن جهیزیه ی عروس به خاطر پیامدهایی که دارد، خطاست و همه ی ما باید تلاش کنیم تا این رفتار زشت به مرور کنار گذاشته شود. نه خود دعوت کنیم و نه به دعوت دیگران برای دیدن جهیزیه اعتنا کنیم. به نمایش گذاشتن جهیزیه عروس عامل مهم در چشم و هم چشمی و روز به روز سنگین تر شدن آن است.
برخی پس از جشن عروسی، روزی را به عنوان "پاتختی" برگزار می کنند و دیگران ضمن آوردن هدایا، جهیزیه را وانداز می کنند. می توان در همان روز جشن، هدایا را داد و برگزاری "پا تختی" را که خود هزینه ای جدا دارد، حذف کرد.
برخی خانواده ها را سراغ داریم که جهیزیه را نشان کسی نمی دهند و هیچ اتفاق ناگواری نمی افتد.

جهیزیه حضرت فاطمه(س)
إنَّ رَسولَ اللّهِ(ص) لَمّا زَوَّجَهُ فاطِمَهَ بَعَثَ مَعَها بِخَمیلَهٍ، ووِسادَهٍ مِن أدَمٍ حَشوُها لیفٌ، ورَحیَینِ، وسِقاءٌ، وجَرَّتَینِ. (مسند ابن حنبل: ج 1 ص 223 ح 819، الطبقات الکبرى: ج 8 ص 25)
وقتى پیامبر خدا(ص) فاطمه را به همسرى او (على) در آورد، یک چادر شب مخمل، یک بالش چرمىِ پُر شده از لیف، دو آسیاب دستی، یک مَشک و دو سبو با او همراه کرد.