به قلم مدیر سایت
«خویدوده» که در کتاب های کهن زرتشتی فراوان آمده، به معنای ازدواج با محارم است اما برخی برای دفاع از زرتشتی ها آن را به «سرپرستی محارم» معنا می کنند یعنی مرد از مادر یا خواهر یا دختر خود نگهداری کند و برخی دیگر به «ازدواج فامیلی» مثل ازدواج پسرعمو با دخترعمو ترجمه می کنند.
از عبارت دینکرد ـ منبع قدیمی زرتشتی ـ به روشنی استفاده می شود که «خویدوده» به معنای ازدواج همراه آمیزش با بستگان درجه یک یعنی مادر و خواهر و دختر خود است.
این کتاب پس از توضیحاتی در مورد خویدوده و حتی تصریح به ازدواج با بستگان درجه یک، دلیلی برای زشت نبودن این کار ارائه می کند که تصریح دیگریست بر ازدواج با دختر و خواهر و مادر و نیز حکایت از آن دارد که آن زمان نیز زرتشتی ها این کار را زشت می دانسته اند و در برابر آن، مقاومت می کرده اند.
دلیل نویسنده آن است که اگر آلت تناسلی زنی زخم شد، بهتر آن است که محرم او، آن زخم را پانسمان کند.
اما نویسنده توجه ندارد که این کار کجا و نگاه شهوانی داشتن به محرم و آمیزش با او و بچه آوردن از این طریق، کجا؟! 

در کتاب سوم دین‌کرد، دفتر اول، صفحه 147 می خوانیم:
«اگر کسی بگوید این کار (ازدواج با محارم) در نهادِ خود زشت است، و در همان زمان زخمی بر آلت مادر یا خواهر یا دختر خویش ببیند، و ببیند که هیچ چاره‌ای نیست جز آنکه مردِ پزشکی، زخم‌بند بر آن زخم نهد، <آیا مرد بیگانه> سزاوارتر است یا که پدر، پسر یا برادرش در امر پزشکی به فریاد رسند؟ ]یا نیز: آیا سزاوار نیست که پدر یا پسر یا برادرش در این کار به فریاد رسند؟[.
دراین میان، کدام <گزینه> در نهادِ خویش زشت تر است؟ که آن جا <ی زخمین> را <پدر یا پسر یا برادر> با دست بپرماسند و زخم‌بند بر آنجا نهند، یا آنکه یک مرد <یا پزشک> بیگانه؟
<به همان گونه> اگر جفت گزیدن به زمانِ بایستگی رسیده باشد، کدام کار که در نهاد خویش زشت تر است، کمتر زیانمند خواهد بود؟» 

کتاب سوم دینکرد، دفتر اول ص 147