*یکی از احکام حتمی اسلام که در قرآن و احادیث، بسیار مورد تأکید قرار گرفته و ثواب های فراوان برای آن در نظر گرفته شده، جهاد و شهادت و کشتن دشمنان است. این قبیل احکام همواره مورد انتقاد زرتشتیان قرار می گیرد.
عراق با پشتیبانی کشورهای عربی و غربی به ایران حمله کرد و می خواست نقشه ی ایران را از کره ی زمین محو کند. صدام حتی با صراحت این جنگ را «نبرد قادسیه» نامید. فرهنگ جهاد و شهادت بود که مسلمانان را به میدان جنگ با عراق کشاند و ایران را از شر عرب ها حفظ کرد. اما زرتشتیان گرامی به دلیل برخوردار نبودن از این فرهنگ، با زبان بسیار نسبت به خاک ایران عشق می ورزند، اما جمعیت سی هزار نفری آنها به اندازه ی یک روستا در جلوگیری از دشمن، سهم نداشتند. (اینجا) اگر بنا بود مثل زرتشتیان بگوییم: کشت و کشتار بد است، الآن در چه وضعیتی بودیم؟
پس فرهنگ جهاد و شهادت را باید یکی از نقاط مثبت و درخشان اسلام به حساب آورد.
یادآوری:
یک) طبق فتوای مشهور فقیهان، در عصر غیبت نمی توانیم شروع کننده ی جنگ باشیم برای نشر اسلام. جنگ و جهادی که از آن سخن می گوییم، صرفا دفاعی است.
دو) کم نیستند زرتشتیانی که از یک سو ادعا می کنند همه چیز اسلام و قرآن از دین زرتشتی گرفته شده و از سوی دیگر اسلام و قرآن را مورد انتقاد قرار می دهند. بالاخره کدام ادعای خودتان را قبول دارید؟ آیا این به معنای کم دقتی در سخن گفتن نیست؟
سه) نه می توان جنگ و کشتار را همیشه خوب دانست و نه می توان همیشه بد. بلکه گاهی خوب بلکه واجب است مثلا وقتی که دشمن به سرزمین ما حمله کرده باشد. گاهی جنگ و کشتار بد است مثلا برای کشورگشایی به دیگر سرزمین ها هجوم بریم. صلح هم همینطور است در بعضی موارد خوب و در بعضی مواقع بد. به هر حال «جا به جا، ک نعبد؛ جا به جا، ک نستعین»
چهار) مگر کورش و داریوش و انوشیروان عادل جنگ و کشتار نداشتند؟ پس چرا سفارش های اسلام به جنگ و کشتن بد است اما کشتارهای شاهان ایران باستان خوب؟!
